تَلِف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلِف (به فتح تاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای از بین رفتن و نابود شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خطاب به
دنیا از این واژه استفاده نموده است.
این واژه دو بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تَلِف (به فتح تاء) به معنای از بین رفتن و نابود شدن آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
تَلِفَ تَلَفاً: هَلَكَ.»
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به دنیا فرموده است:
«وَ مُلوك أَسْلَمْتِهِمْ إِلَى التَّلَفِ، وَ أَوْرَدْتِهِمْ مَوارِدَ الْبَلاءِ.» «چه بسا
پادشاهانی که به نابودی تسلیم‌شان کرده و به موارد بلاء واردشان نمودی.»
همچنین در بیانی دیگر امام (علیه‌السلام) فرموده‌اند:
«فَإِنَّ طاعَةَ اللهِ حِرْزٌ مِنْ مَتالِفَ مُكْتَنِفَة، وَ مَخاوِفَ مُتَوَقَّعَة.» «
طاعت خدا امان است از مهلکه‌هایی که
انسان را احاطه کرده و از
ترس‌هایی که متوّقع است.»
«متالف»: جمع متلف
اسم مکان است.
این واژه دو بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلف»، ص۱۷۶-۱۷۵.
