• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تلع (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)

تَلَع (به فتح تاء و لام) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای بلند و طویل شدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص جریان مشاهده جنازه طلحه و عبدالرحمن بن عتاب پس از نبرد بصره، از این واژه استفاده نموده است.


تَلَع (به فتح تاء و لام) به معنای بلند و طویل شدن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: ««تلع عنقه: طالت.»
[۱] صاحب بن عباد، المحیط فی اللغه، ج۱، ص۸۰.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) پس از جنگ بصره چون جنازه طلحه و عبد الرحمن بن عتاب را مشاهده کرد، فرمودند: «لقد اصبح ابو محمد بهذا المکان غریبا ... ادرکت و تری من بنی عبد مناف ... لقد اتلعوا اعناقهم الی امر لم یکونوا اهله فوقصوا دونه؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۳۷، خطبه۲۱۹.    
طلحه در این مکان غریب شد ... انتقام خویش را از بنی عبد مناف گرفتم آن‌ها گردن‌های خویش را برای خلافت که اهلش نبودند، بلند کردند و در کنار آن گردن‌هایشان شکسته شد.»

این واژه یک ‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ صاحب بن عباد، المحیط فی اللغه، ج۱، ص۸۰.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۳۷، خطبه۲۱۹.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلع»، ص۱۷۵.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار