تل (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلّ (به فتح تاء و تشدید لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای
انداختن و ساقط کردن بر روی
تپه و جمع آن
تِلال (به کسر تاء) است و به معنای مکان مرتفع و تپّه نیز آمده است.
تَلّ به معنای
انداختن و ساقط کردن بر روی
تپه و جمع آن
تِلال (به کسر تاء) است و به معنای مکان مرتفع و تپّه نیز آمده است.؛ گویند: «
تَلَّهُ» یعنی او را به تپّه ساقط کرد.
(فَلَمَّا اَسْلَما وَ تَلَّهُ لِلْجَبِینِ) «چون
ابراهیم و پسرش به امر خدا
تسلیم شدند و او را به
پیشانی در تلّ انداخت، (خوابانید)».
راغب گوید اصل تلّ به معنی مکان مرتفع است، «
تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» یعنی او را بر تلّ انداخت، مثل «تَرَّبَهُ» به معنای او را به
خاک انداخت؛
ولی
مجمع البیان و
قاموس و
اقرب الموارد معنای اوّلی آن را به خاک انداختن گفتهاند،
بنابراین معنی «
تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» این است که او را به پیشانی در زمین انداخت، یا گذاشت؛ و دیگر، در تلّ خوابانید، معنی نمیدهد. در
صحاح گفته: «
تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» یعنی او را به زمین انداخت.
طبرسی فرموده «
تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» او را بر پیشانی خواباند.
پس معنای مصدری آن انداختن و ساقط کردن و بر زمین زدن است و نیز تلّ به معنی تپّه آمده و جمع آن تِلَال است.
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "تل"، ج۱، ص۲۷۸.