تقیه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَقِیَّه (به فتح تاء و کسر قاف و فتح یاء مشدده) از
واژگان قرآن کریم به معنای پنهان نمودن است.
تَقِیَّهبه معنای پنهان نمودن است.
(لا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکافِرِینَ اَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِی شَیْ‌ءٍ اِلَّا اَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً وَ یُحَذِّرُکُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ اِلَی اللَّهِ الْمَصِیرُ) «مؤمنان به جای اهل ایمان، کافران را دوست ندارند و کافران را برای خویش صدیق و سرپرست اخذ نکنند. هر که این کار کند رابطه‌اش بطور کلّی از خدا قطع شده، مگر آنکه از آنها پرهیز و
تقیه کنید پرهیز به خصوصی، خدا شما را از خویش می‌ترساند و بازگشت بسوی اوست.»
در این آیه
حکم اولی آنست که باید از کفّار برید و به مؤمنان پیوست و نباید آنها را دوست داشت و محرم اسرار کرد چنانکه آیات
(لا تَتَّخِذُوا بِطانَةً مِنْ دُونِکُمْ لا یَاْلُونَکُمْ خَبالًا) (اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! محرم اسرارى از غير خود، انتخاب نكنيد!)
در این مطلب صریح‌اند.
حکم ثانوی، تقیّه است و آن در صورتی است که مجبور باشد با ظالمان حفظ ظاهر کند و گر نه باو یا دیگر مسلمانان و یا بدین صدمه می‌زنند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «تقیه»، ج۷، ص۲۳۶.
