• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تفه (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)

تَفِه (به فتح تاء و کسر فاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کمی و خسیس بودن، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیه‌ای خطاب امام مجتبی (علیه‌السلام) و نامه‌ای به مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است.


تَفِه (به فتح تاء و کسر فاء) به معنای کمی و خسیس بودن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «تفه تفها: قل و خسّ.»
[۱] فراهیدی، خلیل بن احمد، العین، ج۴، ص۳۵.    
بنابراین «تافه» به معنای شی قلیل است.

امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی خطاب به امام حسن مجتبی (صلوات‌الله‌علیه) فرموده است: «و ایاک و مصادقة الفاجر فانه یبیعک بالتافة؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۷۵، حکمت۳۸.    
دوری کن از رفاقت با فاجر، که او تو را به چیزی‌ اندک می‌فروشد.»
همچنین در نامه‌ای خطاب به مالک اشتر می‌نویسد: «فانک لا تعذر بتضییعک التافة لاحکامک الکثیر المهم؛
[۳] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۳۹، نامه۵۳.    
تو در تضییع شی‌ء کم، به علت محکم کردن شی‌ء زیاد معذور نیستی.»

این واژه دو ‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ فراهیدی، خلیل بن احمد، العین، ج۴، ص۳۵.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۷۵، حکمت۳۸.    
۳. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۳۹، نامه۵۳.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تفه»، ص۱۷۵.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار