تفسیر عرفانی باران
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
باران از اصطلاحات
عرفان و
تصوف نیست؛ اما در بعضی تفسیرهای عرفانی برای آیاتی که ویژگی «
طهور » بودن باران
و کارکرد آن را در
تطهیر بازگو کرده‌اند، معناهایی آمده‌است.
از قدیمی‌ترین این معناها، گزارش
سُلَّمی در تفسیر این دو آیه است که افزون بر تأثیر باران در طهارت ظاهری، معنایی عرفانی از طهارت را نیز بازگو می‌کند.
در تفسیر آیه «یُنَزِّلُ عَلَیکُم مِنَ السَّماءِ ماءً لِیُطَهِّرَکُم بِهِ»
سُلَّمی از
ابن‌عطاء روایت می‌کند که خداوند رحمتی بر بندگان فرو فرستاد تا نوری برای قلبها و درمانی برای
وسوسه دلهایشان باشد.
ابن عربی «ماء» را در این
آیه ، «
علم‌الیقین » می‌داند، که فرود آمده است تا خباثت‌نفس آدمی را بزداید.
شریف لاهیجی در معنای باطنی این آیه از
امام باقر (علیه‌السلام) روایت می‌کند که «
سماء »
پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و «
ماء »
علی (علیه‌السلام) است و
خدا به وسیله
امام علی (علیه‌السلام) دل کسانی را که ولایت آن حضرت را بپذیرند
تطهیر می‌کند.
در تفسیر آیه «و‌اَنزَلنا مِنَ السَّماءِ ماءً طَهورا»
سُلَّمی تأثیر باران در
طهارت قلب را نقل می‌کند، افزون بر این از
نصرآبادی روایت‌می‌کند که ماء
طهور ، آب محبتی است که بر قلب عارفان می‌بارد.
میبدی نیز این سخن را از نصرآبادی نقل کرده است.
ابن‌عربی ماء طهور را آب علم می‌داند که از آسمان روح نازل شده است تا خداوند به وسیله آن، انسان را از باورهای پلید و نادانیهای زیان‌بار
پاک کند و قلب مرده از
جهالت او‌را زندگی بخشد.
مرکز دائرة المعارف قرآن کریم، برگرفته از مقاله «باران».
