تَعَب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَعَب (به فتح تاء و عین) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
رنج و
زحمت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص آرزوهای
دنیا، از این واژه استفاده نموده است.
این واژه نه در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تَعَب (به فتح تاء و عین) به معنای رنج و زحمت آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی در مورد آرزوهای دنیا می‌فرماید:
«الدَّهرُ يُخْلِقُ الاَْبْدانَ وَ يُجَدِّدُ الاْمالَ وَ يُقَرِّبُ الْمَنِيَّةَ و يُباعِدُ الاُْمْنِيَّةَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ نَصِبَ و مَنْ فاتَهُ تَعِبَ.» «روزگار
بدن‌ها را کهنه می‌کند، آرزوها را تازه،
مرگ را نزدیک،
آرزو را دور می‌گرداند، هر کس به آن دست یافت به زحمت افتاد و هر کس از او فوت شد در رنج شد.»
«متعب»:
اسم فاعل و به معنای به زحمت‌اندازنده است. چنان‌که در
نامه ۲۵ آمده است: «
«وَ لا مُلْغِب وَ لا مُتْعِب».»
و جمع
اسم مفعول آن، در همین نامه «
«غَيْرَ مُتْعَبات.»» آمده است.
این واژه نه بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تعب»، ص۱۷۴.
