• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تصدی (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: تصدی (مفردات نهج البلاغه (جلد ۲))


تَصَدّى (به فتح تاء و صاد) به معنای تعرّض (سربلند كردن و نگاه كردن) از واژگان نهج البلاغه که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف دنیا از این واژه استفاده نموده است.


تَصَدّى
[۱] قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۲، ص۶۳۳.    
[۲] طریحی، فخر‌الدین، مجمع البحرین ت-الحسینی، ج۱، ص۲۶۱.    
[۳] راغب اصفهانی، المفردات، ج۱، ص۴۸۱.    
به معنای تعرّض (سربلند كردن و نگاه كردن) آمده است.
[۴] جوهری، ابو‌نصر، الصحاح‌، ج۶، ص۲۳۹۹.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) در خطبه ۱۹۱ درباره دنيا فرموده است: «أَلاَ وَهِيَ الْمُتَصَدِّيَةُ الْعَنُونُ، وَالْجَامِحَةُ الْحَرُونُ، وَالْمَائِنَةُ الْخَأُون»
[۵] السید الشریف الرضی، نهج البلاغة ت الحسون، ص۴۴۵، خطبه ۱۹۱.    
[۶] عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ص۱۵۹، خطبه ۱۸۶.    
[۷] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۸۵، خطبه ۱۹۱.    
[۸] ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج۱۳، ص۱۱۶.    
«بدانيد دنيا مانند زنى است كه خود را به مردان نشان مى‌دهد تا آنها را به خود مايل كند و خود نمائى كننده است مركب تند خوست كه چون خواستى راه برود مى‌ايستد و دروغ‌گوى خيانت‌كار است.»

این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۲، ص۶۳۳.    
۲. ↑ طریحی، فخر‌الدین، مجمع البحرین ت-الحسینی، ج۱، ص۲۶۱.    
۳. ↑ راغب اصفهانی، المفردات، ج۱، ص۴۸۱.    
۴. ↑ جوهری، ابو‌نصر، الصحاح‌، ج۶، ص۲۳۹۹.    
۵. ↑ السید الشریف الرضی، نهج البلاغة ت الحسون، ص۴۴۵، خطبه ۱۹۱.    
۶. ↑ عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ص۱۵۹، خطبه ۱۸۶.    
۷. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۸۵، خطبه ۱۹۱.    
۸. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج۱۳، ص۱۱۶.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صدی»، ج۲، ص۶۳۳.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار