تَرَف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَرَف (بر وزن شرف) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای تنّعم و در
نعمت بودن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص درگذشتگان و
نامه‌ای به
معاویه از این واژه استفاده نمودند.
این واژه شش بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تَرَف (بر وزن شرف) به معنای تنّعم و در نعمت بودن آمده است.
«ترفة»: به معنای نعمت است.
«مترف»: به معنای متنعم است و مراد از آن
ثروتمند سرکش می‌باشد.
از
ابن عرفه نقل شده: مترف کسی است که به سر خود گذاشته شده، آن‌چه بخواهد می‌کند.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره گذشتگان فرموده است:
«فَكَمْ أَكَلَتِ الاَْرْضُ مِنْ عَزيزِ جَسَد، وَ أَنيقِ لَوْن، كانَ في الدُّنْيا غَذيَّ تَرَف، وَ رَبيبَ شَرَف.» «بسیار خورده است زمین
بدن عزیزی و قیافه خوشایندی که در
دنیا غذا خورده نعمت و تربیت شده شرافت بود.»
«غذی»: مغّذی،
اسم مفعول است.
«
ربیب»: به معنی تربیت شده است.
همچنین امام (علیه‌السلام) به معاویه چنین می‌نویسد:
«فإِنكَ مُتْرَفٌ قَدْ أَخَذَ الشَّيْطانُ مِنْكَ مَأْخَذَهُ، وَ بَلَغَ فيكَ أَمَلَهُ، وَ جَرَى مِنْكَ مَجْرَى الرّوحِ وَ الدَّمِ.» «
شیطان راه خود را در تو يافته و در وجودت به آرزوى خود رسيده و در پيكرت مانند
روح و
خون جارى شده است.»
این واژه شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ترف»، ص۱۷۳.
