تَحیَّة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَحیَّة (به فتح تاء و تشدید یاء) از
واژگان نهج‌البلاغه از
خدا اکرام و
احسان است نسبت به
بنده و میان بندگان هر
دعا و
ثنا و تعارفی است که شخص در روبه‌رو شدن با شخص دیگری بر
زبان می‌آورد.
در اصل مصدر
«حیّاک الله» است.
تَحیَّة به معنای از خدا اکرام و احسان است نسبت به بنده و میان بندگان هر دعا و ثنا و تعارفی است که شخص در روبه‌رو شدن با شخص دیگری بر زبان می‌آورد.
راغب گوید: آن از حیات است و سپس دعا بر حیات را تحیّت گفته‌اند.
در
اقرب می‌گوید: «
حَیَّاهُ اللّه تَحِیَّةً» یعنی
خدا عمر او را زیاد کند.
به برخی از مواردی که در
نهج‌البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(لَیْسَ عَلَی الاَعْمی حَرَجٌ وَ لا عَلَی الاَعْرَجِ حَرَجٌ ... فَاِذا دَخَلْتُمْ بُیُوتاً فَسَلِّمُوا عَلی اَنْفُسِکُمْ تَحِیَّةً...) در
آیه شریفه سلام کردن از مصادیق تحیت است.
می‌فرماید:
«إِذا حُيِّيْتَ بِتَحِيَّة فَحَيِّ بِأَحْسَنَ مِنْها» «چون با تحیتی
تحیّت شدی با بهتر از آن تحیت کن، اگر کسی به تو گفت: السلام علیک. بگو السلام علیک و رحمة الله»
حضرت به بعضی از فرمانداران نوشته است:
«وَ آسِ بَيْنَهُمْ فِي اللَّحْظَةِ وَ النَّظْرَةِ، وَ الاِْشارَةِ وَ التَّحِيَّةِ» (
تساوی در بين آن‌ها حتّى در نگاه‌هايت را مراعات كن!)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج‌البلاغه، برگرفته از مقاله «تحیّة»، ج۱، ص۳۲۰.
