تبلیغ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تبلیغ: (یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ)منظور از
«تبلیغ» در اینجا، همان
«ابلاغ» و رسانیدن است، و هنگامی که ارتباط با
«رسالات اللَّه» پیدا کند، مفهومش این می‌شود که، آنچه را خدا به عنوان وحی، به پیامبران تعلیم کرده، به مردم تعلیم کنند، و از طریق استدلال، انذار، بشارت، موعظه و‌اندرز در دل‌ها نفوذ دهند.
(الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيبًا) (پیامبران پیشین کسانی بودند که رسالتهای الهی را تبلیغ می‌کردند و از او بیم داشتند، واز هیچ کس جز خدا بیم نداشتند؛ و همین بس که خداوند حسابگر و پاداش‌دهنده اعمال آنها است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه الذین بیانگر موصول قبلی، یعنی
(الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ) است، و کلمه
خشیت به معنای تاثر مخصوصی در
قلب است، که از برخورد با ناملایمات دست می‌دهد، و‌ای بسا به آن چیزی هم که سبب تاثر قلب می‌شود خشیت بگویند، مثلا بگویند: خشیت ان یفعل بی فلان کذا- می‌ترسیدم فلانی با من فلان کار را بکند و
انبیاء از
خدا می‌ترسند، نه از غیر خدا، برای اینکه در نظر آنان هیچ مؤثری در عالم نیست مگر خدا.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تبلیغ»، ص۱۱۸.
