تبر - به کسر تاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)

تِبر (به کسر تاء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای طلای غیر مسکوک می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در خصوص زندگی زاهدانه خویش، استفاده نموده است.

فهرست مندرجات

۱ - مفهوم‌شناسی
۲ - کاربردها
۳ - تعداد کاربرد
۴ - پانویس
۵ - منبع

۱ - مفهوم‌شناسی

[ویرایش]

تِبر (به کسر تاء) به معنای طلای غیر مسکوک آمده است و اگر مسکوک باشد آن‌را «عین» می‌گویند.

امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره زهد خویش به عثمان بن حنیف می‌نویسد: «فو الله ما کنزت من دنیاکم تبرا و لا ادخّرت من غنائمها وفرا و لا اعددت لبالی ثوبی طمرا؛ به خدا قسم از دنیایتان طلایی ذخیره نکرده‌ام و از غنائم آن مالی نیندوخته‌ام و برای لباس کهنه‌ام عوضی آماده ننموده‌ام.» («طمر» به معنی لباس مندرس است.)