• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بیداء (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




بَیْدَاء (به فتح باء و سکون یاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای بیابان خالی، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص آفرینش زمین، از این واژه استفاده نموده است.



بَیْدَاء (به فتح باء و سکون یاء) به معنای بیابان خالی، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «البیداء: الفلاة.»
جمع این واژه «بید» بر وزن شیر است.


امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص آفرینش زمین فرموده است: «و فرّقها فی سهوب بیدها و اخادیدها و عدّل حرکاتها بالراسیات من جلامیدها؛ خداوند چشمه‌ها را در زمین‌های بیابان‌های آن پراکنده کرد و حرکات آن‌را با کوه‌ها و صخره‌های ثابت تعدیل فرمود.»
«سهوب»: جمع سهب به معنی زمین خالی و فلات است.


این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۴، ص۳۶۷.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۲، خطبه۹۱.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بیداء»، ص۱۶۳.    






جعبه ابزار