بُکِیّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُکِیّ: (خَرُّوا سُجَّداً وَ بُکِیّاً)«بُکِیّ» جمع
«باکی» به معنای گریه‌کننده است.
(وَإِسْرَائِيلَ وَمِمَّنْ هَدَيْنَا وَاجْتَبَيْنَا إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَن خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِيًّا) (آنها پیامبرانی بودند از فرزندان
آدم، و از کسانی که با
نوح بر کشتی سوار کردیم، و از دودمان
ابراهیم و
یعقوب، و از کسانی که هدایت کردیم و برگزیدیم، کسانی که
خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، هنگامی که آیات خداوند رحمان بر آنان خوانده می‌شد به خاک می‌افتادند، در حالی که
سجده می‌کردند و گریان بودند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه بکی بر وزن فعول جمع باکی است، و جمله مذکور خبر است برای کلمه للذین که در صدر آیه است، احتمال هم دارد که به خاک افتادن برای سجده با حالت گریه، کنایه باشد از کمال
خضوع و خشوع، زیرا سجده مجسم کننده کمال خضوع، و گریه مجسم کننده کمال خشوع است، و بنابراین معنا، جا دارد مقصود از آیات و تلاوت آن یادآوری هر چیزی باشد که شانی از شؤون خدای تعالی را حکایت می‌کند.
و اما اینکه بعضی گفته‌اند: مراد از تلاوت آیات، قرائت کتاب‌های آسمانی، و یا خصوص آن آیاتی از آن کتاب‌ها است که
عذاب کفار و مجرمین را خاطر نشان می‌سازد، و یا مراد از سجود،
نماز یا سجده
تلاوت است، و یا اینکه گفته‌اند: مراد از
بکاء گریه در هنگام شنیدن آیات و یا تلاوت آن است، احتمالاتی بی وجه است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بُکِیّ»، ص۱۰۷.
