بُحبُوحَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُحبُوحَه (به ضم باء و باء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای وسط است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف معارف
قرآن کریم از این واژه استفاده نموده است.
این کلمه فقط یک‌بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
بُحبُوحَه (به ضم باء و باء) به معنای وسط آمده است.
چنا‌ن‌که گفته می‌شود: «
بُحبُوحَة المَکان: وَسَطَه.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف قرآن فرموده است:
«فَهُوَ مَعْدِنُ الاْيمانِ وَ بُحْبوحَتُهُ، وَ يَنابيعُ الْعِلْمِ وَ بُحورُهُ، وَ رِياضُ الْعَدْلِ وَ غُدْرانُهُ.» «قرآن معدن ایمان و مرکز آن و چشمه‌های
علم و دریاهای آن است، و باغستان‌های
عدالت و دریاچه‌های آن می‌باشد.»
این کلمه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بُحبُوحه»، ص۱۱۱-۱۱۰.
