بَیٰانَ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَیٰانَ:(عَلَّمَهُ الْبَیانَ)«بَیٰانَ» به معنای کشف است.
در حديثى از
امام صادق (علیه‌السلام) مى‌خوانيم كه در تفسير «علمه البيان» فرمود:
«اَلْبَيانِ اَلاِسْمِ اَلاَعْظَمِ اَلَّذى بِهِ عِلْمُ كُلِّ شَىْءٍ». بيان همان
اسم اعظم است كه به
وسیله آن همه چيز دانسته مى‌شود.
به موردی از کاربرد «بَیٰانَ» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(عَلَّمَهُ الْبَیانَ) «و به او سخن گفتن آموخت.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
کلمه «بيان» در جمله مورد بحث به معناى پرده‌بردارى از هر چيز است، و مراد از آن در اين‌جا كلامى است كه از آن‌چه در
ضمیر هست پرده بر مى‌دارد، و خود اين از عظيم‌ترين نعمت‌هاى الهى است، و
تعلیم اين بيان از بزرگ‌ترين عنايات خدايى به انسان‌ها است، (آرى اين‌كه
خدای سبحان ابزار سخن گفتن را به ما داده، و طرز آن را به ما آموخته، تا آن‌چه در
دل خود داريم به ديگران منتقل كنيم، و به آن‌ها بفهمانيم كه چه مى‌خواهيم و چه مى‌فهميم، به راستى از عظيم‌ترين نعمت‌ها است) پس كلام، صرف
آواز نيست، كه ما آن را با بكار بردن
ریه و قصبه آن و
حلقوم از خود
سر دهيم، همان‌طور كه حيوانات از خود سر مى‌دهند، و نيز صرف تنوع دادن به صوتى كه از
حلقوم بيرون مى‌شود نيست، كه در نتيجه فرق ما با ساير حيوانات اين باشد كه ما مى‌توانيم از
حلقوم خود صدا در آورده، و در فضاى
دهن آن را تكه تكه نموده به اشكال مختلف در آوريم.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بیان»، ص ۲۶۵.
