بَکَّه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَکَّه: (لَلَّذی بِبَکَّةَ مُبارَکاً)«بَکَّه» در اصل از مادّه
«بکّ» (بر وزن
فک) به معنای «ازدحام و اجتماع» است؛ و این که به
خانه کعبه یا زمینی که خانه کعبه در آن ساخته شده «بکّه» گفته‌اند
به خاطر ازدحام و اجتماع مردم در آنجا است و بعید نیست که این اسم از آغاز روی آن نبوده و پس از رسمیت یافتن برای
عبادت، روی آن گذاشته شده باشد.
(إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكًا وَهُدًى لِّلْعَالَمِينَ) (نخستین خانه‌ای که برای مردم و
نیایش خداوند بنا نهاده شد، همان است که در سرزمین مکّه است؛ که پربرکت، و مایه هدایت جهانیان است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از کلمه بکه زمین مکه است، و اگر آن را بکه خوانده، برای این است که مردم در این سرزمین ازدحام می‌کنند، و چه بسا گفته باشند که بکه همان مکه است. و بکه خواندنش از باب تبدیل میم به با است، مثل اینکه کلمه لازم را لازب، و کلمه راتم را، راتب تلفظ نموده و نیز در کلماتی دیگر این ترکیب را مرتکب می‌شوند. بعضی دیگر گفته‌اند: بکه غیر مکه است، مکه نام شهر است، ولی بکه، نام حرم است.
بعضی دیگر گفته‌اند: نام
مسجد الحرام است.
و بعضی دیگر گفته‌اند: نام خصوص محل
طواف است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بَکَّه»، ص۱۰۶.
