بَهْت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهْت (به فتح باء و سکون هاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
تحّیر و دهشت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی از این واژه استفاده نموده است.
این واژه چهار بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَهْت (بر وزن عقل) به معنای تحّیر و دهشت آمده است.
بر این اساس
بُهتان دروغی است که شخص را متحیّر کند.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره خودش می‌فرماید:
«يَهْلِكُ فِيَّ رَجُلاَنِ: مُحِبٌّ مُفْرِطٌ، وَ باهِتٌ مُفْتَر.» «درباره من دو نفر هلاک می‌شود: دوست دارنده مفرط (که مرا از حدّ بشر بالا بداند) و
بهتان گوی افتراء گوی.»
امام (علیه‌السلام) همچنین درباره منافقان فرموده است:
«فَتَقرَّبوا إِلَى أَئِمَّةِ الضَّلالَةِ، وَ الدُّعاةِ إِلَى النّارِ بِالزّورِ وَ الْبُهْتانِ.» «و به پيشوايان گمراه و داعيان دوزخ با دروغ و
بهتان تقرّب جستند.»
همچنین در
خطبه ۸۲، می‌فرماید:
«لِبَهْتَةِ السُّؤالِ.»
این واژه چهار بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهت»، ص۱۵۷.
