بَهَج (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهَج (به فتح باء و هاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
شادی و شادمانی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای خطاب به
معاویه، از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَهَج به معنای
شادی و شادمانی آمده است.
چنان‌چه گفته می‌شود: «
بهجت» یعنی: زیبایی که بیننده را شاد گرداند.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای به معاویه می‌نویسد:
«وَ كَيْفَ أَنْتَ صانِعٌ إِذا تَكَشَّفَتْ عَنْكَ جَلابيبُ ما أَنْتَ فيهِ مِنْ دُنْيا قَدْ تَبَهَّجَتْ بِزينَتِها، وَ خَدَعَتْ بِلَذَّتِها.» «چه کار خواهی کرد آنگاه که کنار زده شود پرده‌های دنیایی که زیبا گشته با زینتش و فریفته است به لذّات خود (یعنی آنگاه که مهلتت سر آید و از
دنیا بروی).»
همچنین در
خطبه ۹۰ و
خطبه ۱۹۸ امام (علیه‌السلام) از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهج»، ص۱۵۸-۱۵۷.
