بَلَد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَلَد (به فتح باء و لام) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای سرزمین یا مکانی محدود و معین می‌باشد.
حضرت علی (علیه‌السلام) در موارد گوناگونی از این واژه استفاده نموده است.
بَلَد به معنای سرزمین یا مکانی محدود و معین آمده است.
در
قاموس آمده است: «
اَلبَلَد وَ البَلدَة ...کُلُّ قطعَة مِنَ الاَرضِ مُستَخیرَة عامِرَة اَو غامِرَة.»
همچنین
راغب می‌نویسد: «بلد مکانی است محدود و معین و محل انس با اجتماع ساکنین و اقامتشان.»
جمع این واژه، بلاد و بلدان است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی فرموده است:
«لَيْسَ بَلَدٌ بأَحَقَّ بِكَ مِنْ بَلَد، خَيْرُ الْبِلادِ مَا حَمَلَكَ.» «همه محل‌ها برای ساکن شدن صلاحیت دارد، ولی بهترین آن‌ها بلدی است که در آن راحت هستی گویا به آن سوار شده‌ای و تو را راه می‌برد.»
این کلمه در معنای سرزمین و دیار و
شهر به کار رفته است.
این واژه به صورت مفرد و جمع ۳۰ بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بلد»، ص۱۵۲.
