بَغْت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَغْت (به فتح باء و سکون غین) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای ناگهان، ناگهانی و غافگیری است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با
مرگ از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَغْت به معنای ناگهان و ناگهانی و غافلگیرانه آمده است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با مرگ فرموده‌اند:
«فَكَأَنْ قَدْ أَتْاكُمْ بَغْتَةً فَأَسْكَتَ نَجِيَّكُمْ، وَ فَرَّقَ نَدِيَّكُمْ، وَ عَفَّى آثارَكُمْ، وَ عَطَّلَ دِيارَكُمْ.» «گویی مرگ ناگهان آمده، پس
مناجات و گفتگوی شما را خاموش کرده، اجتماعتان را متفّرق و آثارتان را محو و خانه‌هایتان را از شما خالی گذاشته است.»
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در
خطبه ۱۱۳، با این بیان:
«وَ خافوا بَغْتَةَ الاَْجَلِ.» و در
نامه ۳۱، با بیانی دیگر:
«وَ لا يَأْتِيَكَ بَغْتَةً.» از مرگ یاد نموده است.
این واژه سه بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَغَت»، ص۱۴۶.
