بَغِیض (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَغِیض (به فتح باء و کسر غین) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای دشمنِ سرسخت و کینه‌توز است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد
دوست
داران و دشمنان خویش از این واژه استفاده نموده است.
این واژه با مشتقاتش ۲۸ بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَغِیض (به فتح باء و کسر غین) به معنای
دشمن آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
«أَبْغِضْ بَغيضَكَ هَوْناً ما عَسَى أَنْ يَكونَ حَبيبَكَ يَوْماً ما.» «دشمنت را در همين حد
دشمن دار، زيرا ممكن است روزى
دوست تو شود.»
«مُبْغَض»: به معنای دشمن دارنده می‌باشد چنان‌که امام (علیه‌السلام) فرموده است:
«هَلَكَ فِيَّ رَجُلانِ: مُحِبٌّ غَال وَ مُبْغِضٌ قال.» «درباره من دو نفر هلاک شدند، یکی
دوست دارنده که
غالی است و مرا از بشر بالا می‌داند، دیگری دشمن دارنده‌ای که سخت دشمنی می‌ورزد.»
«ابغاض»: مصدر است چنان‌که در
حکمت ۳۵۷ آمده است.
این واژه با مشتقاتش ۲۸ بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَغِیض»، ص۱۴۷.
