بَطُؤ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَطُؤ (به فتح باء و ضم طاء) از
مفردات نهج البلاغه به معنای دیر کردن و تاخیر کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای خطاب به
مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است.
بَطُؤ به معنای تاخیر کردن، آمده است.
چنان‌که
راغب تاخیر در مسیر،
ولی دیگران مطلق تاخیر را، گفته‌اند.
باب افعال این واژه نیز لازم می‌آید.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) در رابطه با مالک اشتر فرموده است:
«فَإِنّهُ مِمَّنْ لا يُخافُ وَهْنُهُ ... وَ لا بُطْؤُهُ عَمّا الاْسْراعُ إِلَيْهِ أَحْزَمُ، وَ لا إِسْراعُهُ إِلَى ما الْبُطءُ عَنْهُ أَمْثَلُ.» «او کسی است که از سستی‌اش ترسی نیست (سستی نمی‌کند) و نه از تاخیرش از آن‌چه سرعت در آن مطابق احتیاط است و نه از سرعتش در آن‌چه تاخیرش اصلح است.»
«
استبطاء»: به معنای طلب تاخیر می‌باشد چنان‌که امام (علیه‌السلام) فرموده‌اند:
«فَلا تَسْتَعْجِلوا ما هُوَ كائِنٌ مُرْصَدٌ، وَ لا تَسْتَبْطِئوا ما يَجيءُ بِهِ الْغَدُ.» «به
عجله نخواهید آن‌را که بانتظار خواهد آمد و تاخیر نخواهید در آن‌چه آمدن فردا او را خواهد آورد.»
این سخن به معنی «الامور مرهونة باوقاتها» است.
این لفظ کلمه با مشتقات آن بیست‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَطُؤ»، ص۱۴۱.
