بَزّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَزّ (به فتح باء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
سلب، انداختن و ترک کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای به
معاویه از این واژه استفاده نموده است.
این کلمه یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَزّ (به فتح باء) به معنای
سلب، انداختن و ترک کردن آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بَزَّةً بَزًّا: سَلبَهُ.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با ولایت
شام به معاویه می‌نویسد:
«فَقَدْ سَلَكْتَ مَدارِجَ أَسْلافِكَ بِادِّعائِكَ الاباطيلَ ... وَ بِانْتِحالِكَ ما قَدْ عَلا عَنْكَ، وَ ابْتِزازِكَ لِما قَدِ اخْتُزِنَ دونَكَ.» «با ادّعای باطل، به راه گذشتگانت داخل شده‌ای، و با درخواست چیزی که (ولایت شام) از تو بالاتر است و با
سلب و گرفتن ولایت
مسلمانان (شام) با آن‌که به امر
خدا از تو منع شده است.»
این کلمه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَزّ»، ص۱۳۲.
