بَذَّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَذَّ (به فتح باء و ذال) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
غلبه و تفوّق است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف
برادر دینی خویش از این واژه استفاده نموده است.
بَذَّ (به فتح باء و ذال) به معنای غلبه و تفوّق آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بَذَّه بَذّا: غَلَبه وفاقَه.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف برادر دینی خود فرموده:
«وَ كانَ أَكْثَرَ دَهْرِهِ صامِتاً فإِنْ قالَ بَذَّ الْقائِلينَ وَ نَقَعَ غَليلَ السّائِلينَ.» «در بیشتر ایام ساکت بود ولی اگر لب به سخن می‌گشود، بگویندگان غلبه می‌کرد و ناراحتی دل‌های سائلان را از بین می‌برد.»
این لفظ یک بار در نهج البلاغه آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بذ»، ص۱۲۲-۱۲۳.
