بَثّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَثّ (به فتح باء و تشدید ثاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای پراکندن و منتشر کردن است.
مشتقات
بَثّ که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
بَثَ (به فتح باء و ثاء) به معنای پراکند، منتشر نمود؛
بَثِّی (به فتح باء و تشدید ثاء) به معنای اندوهی است که شخص قادر به کتمان آن نیست و آن را آشکار می‌کند؛
مَبْثُوثَةٌ (به فتح باء و تشدید ثاء) به معنای گسترده است.
بَثّ به معنای پراکندن و منتشر کردن است.
به نظر
راغب: اصل بثّ، جدا کردن و بلند کردن است مانند پراکندن باد خاک را.
به مواردی از
بَثّ که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَاَحْیا بِهِ الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ بَثَ فِیها مِنْ کُلِّ دَابَّةٍ) «به وسیله باران زمین را پس از مرده شدن زنده کرد و در آن تمام جنبندگان را پراکند.»
(وَ مِنْ آیاتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ وَ ما بَثَ فِیهِما مِنْ دابَّةٍ) (و از
آیات اوست آفرينش
آسمان‌ها و زمين و آن‌چه از جنبندگان در آن‌ها منتشر نموده.)
مخفی نماند: از آیه‌ی فوق به دست می‌آید که در کرات دیگر موجود زنده هست، زیرا ضمیر
(فِیهِما) به سموات و ارض بر می‌گردد. به «سماء» رجوع شود.
(من غم و اندوهم را تنها به
خدا شكوه مى‌كنم.)
مراد از بثّ اندوهی است که شخص قادر به کتمان آن نیست و آن را آشکار می‌کند، لذا باید مراد از
حزن غصّه مخفی باشد.
«فرش‌های گسترده.»
ناگفته نماند معنی جامع همان منتشر کردن است گستردن فرش نیز یک نوع منتشر کردن است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بث»، ج۱، ص۱۶۱.
