بَأْو (به فتح باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کبر و بلند طلبی است. حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص خلقتزمین از این واژه استفاده نموده است. این لفظ فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
امام (علیه‌السلام) درباره خلقت زمین فرموده‌اند: «وَ سَكَنَتِ الاَْرْضُ مَدْحوَّةً في لُجَّةِ تَيّارِهِ، وَ رَدَّتْ مِنْ نَخْوَةِ بَأْوِهِ وَ اعْتِلائِهِ.»
