بَهظ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهظ (بر وزن عقل) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
ثقل و سختی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای به
معاویه از این واژه استفاده نموده است.
این واژه یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَهظ (بر وزن عقل) به معنای ثقل و سختی آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بَهَظَنِي الاَمر: اَثقَلَنی.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای به معاویه می‌نویسد:
«وَ إِنَّكَ إِذْ تُحاوِلُني الاُْمورَ وَ تُراجِعُني السُّطورَ، كَالْمُسْتَثْقِلِ النّائِمِ تَكْذِبُهُ أَحَلامُهُ، وَ الْمُتَحَيِّرِ الْقائِمِ يَبْهَظُهُ مَقامُهُ، لا يَدْري أَلَهُ ما يَأَتي أَمْ عَلَيْهِ.» «تو آن‌گاه که کارهایی (نظیر ولایت
شام) از من می‌خواهی و می‌طلبی سطرها و نامه‌ها را، مانند کسی هستی که به خواب عمیقی رفته و خواب‌هایش به او
دروغ می‌گوید: (در خواب خیالاتی می‌بیند که بعد از بیدار شدن سرابی بیش نیست) یا مانند ایستاده حیرانی که ایستادن بر او سخت است و نمی‌داند آن‌چه می‌آید
نفع اوست یا
ضرر او.»
این واژه یک‌بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهظ»، ص۱۵۸.
