• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بهجت (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: بهج (مفردات نهج البلاغه (جلد ۱))
مقالات مرتبط: بهجت (مفردات‌قرآن).

بَهَج (به فتح باء و هاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای شادی و شادمانی می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به معاویه، از این واژه استفاده نموده است.


بَهَج به معنای شادی و شادمانی آمده است. چنان‌چه گفته می‌شود: «بهجت» یعنی: زیبایی که بیننده را شاد گرداند.

امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای به معاویه می‌نویسد: «و کیف انت صانع اذا تکشّفت عنک جلابیب ما انت فیه من دنیا قد تبهجت بزینتها و خدعت بلذّتها...؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۶۹، نامه۱۰.    
چه کار خواهی کرد آنگاه که کنار زده شود پرده‌های دنیایی که زیبا گشته با زینتش و فریفته است به لذّات خود (یعنی آنگاه که مهلتت سر آید و از دنیا بروی).» همچنین در خطبه ۹۱،
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۳، خطبه۹۱.    
و خطبه ۱۹۸،
[۳] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۱۵، خطبه۱۹۸.    
امام (علیه‌السلام) از این واژه استفاده نموده است.

این واژه سه ‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۶۹، نامه۱۰.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۳، خطبه۹۱.    
۳. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۱۵، خطبه۱۹۸.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهج»، ص۱۵۸-۱۵۷.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار