بندار بن محمد
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بندار بن محمد بن عبدالله، از فقهای
امامیه و مؤلفان در
قرن دوم و سوم هجری به شمار آمده است.
بندار بن محمد بن عبدالله، به رغم داشتن آثار متعدد، فردی شناخته شده نیست. نخستین‌بار
ابن‌ندیم از وی نام برده و او را در شمار فقیهان امامیه آورده است
و سپس
نجاشی و
شیخ طوسی و به تبع این دو سایر رجالیون شیعه گفته‌های ابن‌ندیم را تکرار کرده‌اند.
در منابع حدیثی شیعه هیچ نامی از او نیست، از این‌رو شیخ طوسی نام وی را در ردیف کسانی که از
امامان روایت نکرده‌اند، آورده است.
از تاریخ درگذشت او هم گزارشی در دست نیست، ولی چون در زمان ابن‌ندیم (م ۳۸۰ هـ) بندار از فقیهان متقدم و پیشین به شمار می‌آمده است،
باید او را از دانشمندان و مؤلفان قرن دوم و سوم شمرد.
آثار و تالیفات بندار بن محمد عبارت‌اند از:
الامامة من جهة الخبر (گویا مراد اثبات امامت با نصوص تنها است بدون کمک گرفتن از ادله عقلی) العمره، المتعه، الطهاره، الصلاة، الصیام (الصوم)، الحج و الزکاة.
از گفته ابن‌ندیم چنین برمی آید که کتاب‌های دیگری بر مبنای ابواب فقهی داشته است که نامی از آنها نبرده، اما تصریح می‌کند که به سبک اصول چهارصدگانه شیعه کتاب‌های دیگری داشته است.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۲۰۸، برگرفته از مقاله «بندار بن محمد بن عبدالله».
