• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بعاع (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)

بَعاع (به فتح باء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای سنگین شدن ابر از باران می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص خلقت زمین از این واژه استفاده نموده است.


بَعاع (به فتح باء) به معنای سنگین شدن ابر از باران آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «البعاع: ثقل السحاب من المطر.»
[۱] ابن فارس، معجم مقائیس اللغة، ج۱، ۱۸۴.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد خلقت زمین فرموده است: «فلمّا القت السحاب برک بوانیها و بعاع ما استقلّت به من العب المحمول علیها اخرج به من هو امد الارض النبات؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۳، خطبه۹۱.    
چون ابر پوست دنده‌هایش را و باران سنگین را که برداشته است‌ انداخت، خدا از زمین‌های خشکیده علف می‌رویاند.»

این واژه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ ابن فارس، معجم مقائیس اللغة، ج۱، ۱۸۴.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۳، خطبه۹۱.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بعاع»، ص۱۴۵.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار