بَعاع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَعاع (به فتح باء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای سنگین شدن
ابر از
باران است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
خلقت زمین از این واژه استفاده نموده است.
این واژه فقط یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَعاع (به فتح باء) به معنای سنگین شدن ابر از باران آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
البَعاعُ: ثِقلُ السَّحابِ مِنَ الْمَطَرِ.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد خلقت زمین فرموده است:
«فَلَمّا أَلْقَتِ السَّحابُ بَرْكَ بِوانَيْها، وَ بَعاعَ ما اسْتَقَلَّتْ بِهِ مِنَ الْعِبْءِ الْـمَحْمولِ عَلَيْها، أَخْرَجَ بِهِ مِنْ هَوامِدِ الاَْرْضِ النَّباتَ.» «چون ابر پوست دنده‌هایش را و باران سنگین را که برداشته است انداخت،
خدا از زمین‌های خشکیده
علف می‌رویاند.»
این واژه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بعاع»، ص۱۴۵.
