• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بصص (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)

بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابان و روشن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی ظاهری طاووس از این واژه استفاده نموده است.


بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابانی و روشنی، آمده است چنان‌که گفته می‌شود: «البصیص: البریق و اللمعان.»
[۱] مرتضی زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۹، ص۲۴۳.    


آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف طاووس می‌فرماید: «و قلّ صبغ الّا و قد اخذ منه بقسط و علاوه بکثرة صقاله و بریقه و بصیص دیباجه و رونقه؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۳۸، خطبه۱۶۵.    
و کم رنگی است مگر آنکه طاووس بهره‌ای از آن دارد، و با زیادی تابش و لمعان و براقی ظاهرش و زیبایی‌اش، بر رنگ‌ها برتری یافته است.»

این لفظ فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ مرتضی زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۹، ص۲۴۳.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۳۸، خطبه۱۶۵.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَصص»، ص۱۴۰.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار