بَصَّصَ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابان و روشن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی ظاهری
طاووس از این واژه استفاده نموده است.
بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابانی و روشنی، آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
البَصيصِ: البَريقُ و اللَّمَعانُ.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف طاووس می‌فرماید:
«وَ قَلَّ صِبْغٌ إلاّ وَ قَدْ أَخَذَ مِنْهُ بِقِسْط، وَ عَلاهُ بِكَثْرَةِ صِقالِهِ وَ بَريقِهِ وَ بَصيصِ ديباجِهِ وَ رَوْنَقِهِ.» «و کم رنگی است مگر آنکه طاووس بهره‌ای از آن دارد، و با زیادی تابش و لمعان و براقی ظاهرش و زیبایی‌اش، بر رنگ‌ها برتری یافته است.»
این لفظ فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَصص»، ص۱۴۰.
