• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بزّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)

بَزّ (به فتح باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای سلب، انداختن و ترک کردن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به معاویه از این واژه استفاده نموده است.


بَزّ (به فتح باء) به معنای سلب، انداختن و ترک کردن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بزّه بّزا: سلبه.»
[۱] ابن منظور، لسان العرب، ج۵، ص۳۱۲.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با ولایت شام به معاویه می‌نویسد: «فقد سلکت مدارج اسلافک بادعائک الاباطیل... و بانتحالک ما قد علا عنک و ابتزازک لما قد اختزن دونک...؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۵۶، نامه۶۵.    
با ادّعای باطل، به راه گذشتگانت داخل شده‌ای، و با درخواست چیزی که (ولایت شام) از تو بالاتر است و با سلب و گرفتن ولایت مسلمانان (شام) با آن‌که به امر خدا از تو منع شده است.»

این کلمه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج۵، ص۳۱۲.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۵۶، نامه۶۵.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَزّ»، ص۱۳۲.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار