برکات (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
برکات: (لَفَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَرَکَاتٍ)«برکات» جمع
«برکت» است و در اصل به معنای «ثبات» و استقرار چیزی است
و به هر
نعمت و موهبتی که پایدار بماند اطلاق می‌گردد، در برابر موجودات بی‌برکت که زود فانی، نابود و بی‌اثر می‌شوند.
(وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ وَلَكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ) (و اگر اهل شهرها و آبادی‌ها،
ایمان می‌آوردند و
تقوا پیشه می‌کردند، به یقین برکات
آسمان و
زمین را بر آنها می‌گشودیم؛ ولی آنها
حق را تکذیب کردند؛ ما هم آنان را به کیفر اعمالشان مجازات کردیم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: برکات به معنای هر چیز کثیری از قبیل
امنیت،
آسایش، سلامتی،
مال و
اولاد است که غالبا
انسان به فقد آنها مورد
آزمایش قرار می‌گیرد. در جمله (لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْاَرْضِ) استعاره به کنایه به کار رفته، برای اینکه برکات را به مجرایی
تشبیه کرده که نعمت‌های الهی از آن مجرا بر آدمیان جریان می‌یابد،
باران و
برف هر کدام در موقع مناسب و به مقدار نافع می‌بارد،
هوا در موقعش گرم و در موقعش سرد شده، و در نتیجه غلات و میوه‌ها فراوان می‌شود، البته این در موقعی است که مردم به خدای خود ایمان آورده و تقوا پیشه کنند وگرنه این مجرا بسته شده و جریانش قطع می‌گردد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «برکات»، ص۱۰۱.
