بُرّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُرّ (به ضم باء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
گندم است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بردادر خود
عقیل و
کعبه از این واژه استفاده نموده است.
این واژه دو بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بُرّ (به ضم باء) به معنای گندم آمده است.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) درباره بردار خود عقیل می‌فرماید:
«وَ اللهِ لَقَدْ رَأَيْتُ عَقيلاً وَ قَدْ أمْلَقَ حَتَّى اسْتماحَني مِنْ بُرِّكُمْ صاعاً.» «
بخدا برادرم عقیل را دیدم که بشدت
فقیر شده و تا آن‌جا که از گندم شما (
بیت المال) از من یک صاع (سه کیلو) خواست.»
آن حضرت (علیه‌السلام) در بیانی دیگر درباره کعبه فرموده است:
«وَ لَوْ أَرادَ سُبْحانَهُ أَنْ يَضَعَ بَيْتَهُ الْحَرامَ، وَ مَشاعِرَهُ الْعِظامَ، بَيْنَ جَنّات وَ أَنْهار و... بَيْنَ بُرَّة سَمْراءَ، وَ رَوْضَة خَضْراءَ... لَكانَ قَدْ صَغُرَ قَدْرُ الْجَزاء.» «اگر خدا می‌خواست خانه محترم و علامات بزرگ خود را میان باغات و نهرها و ... میان گندم خوب و
باغ سرسبز بگذارد، قدر
پاداشی که به
انسان‌ها خواهد داد کوچک می‌شد.»
این واژه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «برّ»، ص۱۲۸.
