• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بذّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)

بذّ (به فتح باء و ذال) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای غلبه و تفوّق می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف برادر دینی خویش از این واژه استفاده نموده است.


بَذَّ (به فتح باء و ذال) به معنای غلبه و تفوّق آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بذّه بذّا: غلبه وفاقه.»
[۱] مجموعة من المؤلفین، المعجم الوسیط، ج۱، ص۴۵.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف برادر دینی خود فرموده: «و کان اکثر دهره صامتا فان‌ قال بذّ القائلین و نقع غلیل السائلین؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۲۶، حکمت۲۸۹.    
در بیشتر ایام ساکت بود ولی اگر لب به سخن می‌گشود، بگویندگان غلبه می‌کرد و ناراحتی دل‌های سائلان را از بین می‌برد.»

این لفظ یک بار در نهج البلاغه آمده است.

۱. ↑ مجموعة من المؤلفین، المعجم الوسیط، ج۱، ص۴۵.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۲۶، حکمت۲۸۹.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بذ»، ص۱۲۲-۱۲۳.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار