بدیعالزمان بن محمدطاهر نصرآبادی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
میرز بدیعالزّمان بن میرزامحمّدطاهر نصرآبادی، از سخنوران
قرن دوازدهم هجری در
اصفهان میباشد.
میرز بدیعالزّمان بن میرزامحمّدطاهر نصرآبادی، مؤلّف تذکره الشعراء است. از سخنوران
قرن دوازدهم هجری بوده و همچون پدر در انشاء و لغز و مُعمّا و مادّه تاریخ مهارت بهسزائی داشته است. او مورد نظر شاه سلطان حسین صفوی قرار گرفته و به لقب «ملک الشُّعرائی» مفتخر شده و اقطاع اراضی نصرآباد به وی واگذار گردید.
میرزا بدیع برای اتمام کاخ چهلستون قصیدهای سراپا تاریخ گفته است. وی سرانجام در سال ۱۱۲۱ق وفات یافته و ظاهراً در تکیه نصرآباد جنب مقبره پدر مدفون شده است.
این شعر از اوست:
روشن ضمیر را به بصر
احتیاج نیست ••••• سرچشمه را بهر آب، گهر احتیاج نیست
موی سفید را مکن آلوده حنا ••••• شیر صباح را به شکر احتیاج نیست
همدست کی رواست یَدِ قدرت تو را ••••• این دست را به دست دگر احتیاج نیست
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۱۶۹.