بدر (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

بَدْر (به فتح باء و سکون دال) یکی از مفردات نهج البلاغه، منطقه‌ای بین مکّه و مدینه می‌باشد که جنگ تاریخی «بدر» در آن‌جا اتفاق افتاده است و حضرت علی (علیه‌السلام) در جریان این درگیری میان لشکر کفر و اسلام، پیروزی ایمان را معرفی نموده است.

---

بَدْر محلّی است ما بین مکّه و مدینه که جنگ تاریخی «بدر» در ۱۷ ماه رمضان از سال دوم هجری قمری در آن‌جا واقع شد و ایمان بر کفر پیروز گردید.

---

امام (علیه‌السلام) در نامه‌ای به معاویه می‌نویسد: رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) چون جنگ شدت می‌یافت و مردم دم فرو می‌بستند، اهل بیت خویش را جلو می‌انداخت و بوسیله‌ی آنان، یاران خویش را از شمشیر دشمن نگاه می‌داشت. چنان‌که آن حضرت فرموده است: «فقتل عبیدة بن الحارث یوم بدر و قتل حمزة یوم احد و قتل جعفر یوم مؤته؛ عموزاده‌ام عبیدة بن حارث در بدر شهید شد و عمویم حمزه در «احد» و برادرم جعفر در «موته».
همچنین در نامه دهم به معاویه می‌نویسد: مرا به جنگ خواندی بیا مردم را کنار گذاشته، دو نفری با هم بجنگیم تا بدانی کدام یک از ما قلبش زنگ زده و بصیرتش در پرده است. «فانا ابو حسن قاتل جدّک و اخیک و خالک شدخا یوم بدر و ذلک السیف معی...؛ من ابوالحسن هستم که جدّ مادری تو عتبه بن ربیعه و برادرت حنظله و دایی‌ات ولید بن عتبه را در روز بدر کشتم و مانند چوب خشک آن‌ها را شکستم، همان شمشیر در دست من است.»
همچنین در جای دیگری خطاب به معاویه می‌نویسد: نوشته‌ای که جواب من و یارانم، فقط شمشیر است؛ راستی بعد از گریه بر باطل تو، مرا بخنده (تعجب) در آوردی، کجا دیده‌ای فرزندان عبدالمطلب از دشمن عقب نشینی کنند و با شمشیر ترسانده شوند. «و قد صحبتهم ذرّیة بدرّیة و سیوف‌ هاشمیة؛ تو با آن‌ها آشنائی که فرزندان اهل بدر و شمشیرهای‌ هاشمی هستند.»

---

این کلمه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.

---