بَدَد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَدَد (به فتح باء و دال) و
بُدّه (به ضم باء، بر وزن عدّه) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
چاره،
طاقت و
قدرت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در همین معنی استعمال نموده است.
بَدَد (به فتح باء و دال) و بُدّه (به ضم باء، بر وزن عدّه) به معنای چاره، طاقة و قدرت آمده است.
معنی «لابدّ» همان لاطاقة است که به «ناچار» بودن معنی می‌شود.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) در بیانی می‌فرماید:
«وَ سَأُمْسِکُ الْأَمْرَ ما اسْتَمْسَکَ وَ إِذا لَمْ أَجِدْ بُدّاً فَآخِرُ الدَّواءِ الْکَیُّ.» «کار را نگاه می‌دارم تا نگاه داشته باشد، و چون چاره‌ای نیافتم آخرین دواء داغ نهادن است.»
همچنین در جای دیگری نیز فرموده‌اند:
«فإنَّ أَمامَكُمْ عَقَبَةً كَؤوداً، وَ مَنازِلَ مَخوفَةً مَهولَةً، لابُدَّ مِنَ الْوُرودِ عَلَيْها، وَ الْوُقوفِ عِنْدَها.» «در پیش شما گردنه‌ای هست که بالا رفتن به آن سخت مشکل است و نیز منازلی هست ترسناک و هول انگیز که ناچار باید به آن‌ها وارد شد و در آن‌ها ایستاد.»
مواردی از این مادّه در نهج البلاغه به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بدد»، ص۱۱۶.
