بدد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بدد (به فتح باء و دال) و
بدّه (به ضم باء، بر وزن عدّه) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
چاره،
طاقت و قدرت می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در همین معنی استعمال نموده است.
بدد (به فتح باء و دال) و بدّه (به ضم باء، بر وزن عدّه) به معنای چاره، طاقة و قدرت آمده است. معنی «لابدّ» همان لاطاقة است که به «ناچار» بودن معنی می‌شود.
امام (علیه‌السلام) در بیانی می‌فرماید: «و سامسک الامر ما استمسک و اذا لم اجد بّدا فاخر الدواء الکّی؛
کار را نگاه می‌دارم تا نگاه داشته باشد، و چون چاره‌ای نیافتم آخرین دواء داغ نهادن است.»
همچنین در جای دیگری نیز فرموده‌اند: «فانّ امامکم عقبة کؤودا و منازل مخوفة مهولة لابدّ من الورود علیها و الوقوف عندها؛
در پیش شما گردنه‌ای هست که بالا رفتن به آن سخت مشکل است و نیز منازلی هست ترسناک و هول انگیز که ناچار باید به آن‌ها وارد شد و در آن‌ها ایستاد.»
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بدد»، ص۱۱۶.
