باطِل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
باطِل یا
بَطَل (به فتح باء و طاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای ناحق و آن چیزی است که در مقام
فحص و جست‌وجو ثبات ندارد، می‌باشد.
حضرت علی (علیه‌السلام) در در موارد گوناگونی این واژه استفاده نموده است.
باطِل یا
بَطَل به معنای ناحق و آن چیزی است که در مقام فحص ثبات ندارد و در
فعل و
قول، به کار می‌رود.
چنان‌که
راغب در
مفردات آورده است.
بنابراین در
لغت آمده است: «الباطل: ضدّ الحقّ.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی می‌فرماید:
«حَقٌّ وَ باطِلٌ، وَ لِكُلٍّ أَهْلٌ، فَلَئِنْ أَمِرَ الباطِلُ لَقَديماً فَعَلَ، وَ لَئِنْ قَلَّ الحقُّ لَرُبَّما وَ لَعَلَّ.» «کار منحصر است در حقّ و باطل و برای هر دو طرفدارانی هست. و اگر باطل (به علت کثرت اعوانش) زیاد شده از قدیم چنین بوده و اگر حق به علت کمی طرفدارانش کم است، شاید کمی آن بر کثرت باطل غلبه نماید.»
اهل باطل را «مبطل» گویند، جمع باطل
اباطیل است.
این واژه و مشتقات آن، بارها در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «باطل یا بطل»، ص۱۴۲.
