بازدید از اماکن مقدس
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بی گمان
مکان
های مقدس اسلامی، صرف نظراز
قدس و معنویتی که دارند، نمایشگاهی از
هنر و نمادی از
تمدن و
فرهنگ اسلامی اند.هنرمندان بی نام و نشان که از سر عشق و
ایمان تمام هستی خویش را وقف خدمت به این
مکان‌ها کرده‌اند، می کوشیده‌اند تا بهترین انگار و اندیشه‌ای را که از زیبایی داشته‌اند در پیکره این بناهای
مقدس تحقق بخشیده وجلوه گر سازند.
هنرمند
مسلمان هر زیبایی را که پیرامون خویش می‌دید اگر آن را درخور بزرگی و شکوه این آثار
مقدس می‌دید سعی می‌کرد تا به هنگام فرصت برای آن در این
مکان‌ها جایی باز کند؛ از این روی، در بنای بسیاری از این
مکان‌ها هنرهای گوناگون به هم در آمیخته است: معمار، در توازن اجزاء کوشیده است، نقاش به نقوش و رنگ
های کاشیها توجه کرده است، خوشنویس لوحها و کتبیه‌ها را جلوه بخشیده است، صنعت
های دستی هم برای آراستن این مجموعه الهی به میدان آمده‌اند، فرش
های عالی، پرده
های گران‌بها، قندیل
های عظیم و درخشان،
منبت کاری‌ها و ملیله دوزی‌ها و… همه وهمه در کامل کردن زیبایی و چشم نواز کردن این
مکان
های مقدس نقش داشته‌اند.
بدین گونه جلوه
های گوناگون فرهنگ و
هنر اسلامی در قرن
های دراز در بنای این
مکان‌ها مجال ظهور یافته است و برای هنر اسلامی پناهگاهی پاک و نمایشگاهی اَمن در این
مکان‌ها به وجود آمده است.
امروز یک گردشگر دقیق و روشن بین می‌تواند از دیدن و مطالعه در این آثار، تصویر روشنی از تمدن و تاریخ قوم‌ها و ملت
های گوناگون مسلمان پیش چشم خویش مجسم نماید.
در حال حاضر خوشبختانه در جای جای
جهان اسلام و بویژه در
ایران اسلامی از این گونه
مکان‌ها و بناها فراوان است وکشور پهناور ما از این میراث بزرگ فرهنگی برخوردار است.
این جاذبه
های هنری و فرهنگی می‌تواند خیل عظیم گردشگرانی که کنجکاوی و تنوع طلبی
انسان امروز و آسانی و راحتی رفت و آمدها وملالت آفرینی زندگی ماشینی آنان را از این سو به آن سو می‌کشاند، به سوی خود فرا خواند و حضور این گردشگران درکشور ما بویژه با توجه به فضای اسلامی
حاکم بر آن، که بیش‌تر افراد فرهنگی خواهند بود، می‌تواند صرف نظر از منافع اقتصادی فراوان آن، که به سود جامعه اسلامی است، زمینه را برای بهره وریهای فرهنگی و معنوی فراهم سازد.
اگر برنامه ریزی درست داشته باشیم می‌توانیم ضمن معرفی آثار فرهنگی و تاریخی اسلام، سخن
حق و پیام
های حیات بخش اسلام را به گوش آنان برسانیم.
آنان را از نزدیک با ارزش
های معنوی و انسانی تجلی یافته در
جامعه اسلامی آشنا سازیم و تأثیر غیر مستقیم ارزش
های الهی را در انسان
های تشنه امروز که با پای خود به کشور ما آمده‌اند بیازماییم و زمینه ساز عمل به این آموزه شریعت باشیم که (کونوا دعاة للناس بغیر السنتکم.)
و دست کم این حضور می‌تواند بسیاری از
تهمت هایی را که دشمنان اسلام ونظام به ما زده‌اند، بزداییم.
اکنون نخستین پرسشی که فرا روی قرار می‌گیرد این است که آیا غیر مسلمان می‌تواند در این
مکان
های مقدس پای نهد؟ مگر نه این است که غیرمسلمان ناپاک است و زدودن ناپاکی از این
مکان
های پاک لازم و مگر نه این است که این
مکان‌ها مقدسند و حفظ حرمت و
قداست آن‌ها
واجب ؟ پرسش آنگاه جدی تر می‌شود که نظری اجمالی به
فقه و انظار فقیهان بیفکنیم.
اگر نگوییم
اجماع و اتفاق فقیهان دست کم مشهور آنان بر این باورند که غیرمسلمان حق ورود به مساجد را ندارند.
و دیگر
مکان
های مقدس، مانند حرم امامان (ع) را فقیهی همچون صاحب جواهر به هنگام بحث از آمدن کافران به مسجدها و محدوده حرم درمکه، همانند آن‌ها دانسته است.
این جاست که بحث و بررسی در این موضوع از ضروی ترین و پایه‌ای ترین بحث
های جهانگردی خود را می‌نمایاند.
باید دید این دیدگاه به ظاهر
محکم مبتنی بر چیست؟ دلیل این حرام بودن و ناروایی کدام است آیا می‌توان دردلالت آن‌ها تردید کرد آیا در اساس حرام بودنی در کار هست، اگر هست مربوط به همه
مکان
های مقدس است یا ویژه برخی از آن‌ها.
اگر دلیل بر
حرام بودن وجود نداشت، باید دید منشأ این
فتوا چه بوده است، آیا فایده‌هایی که امروز برای جهانگردی شمرده می‌شود می‌تواند در تغییر این فتوا کارگر باشد؟
نگارنده بر این باوراست که دلیل
های اقامه شده بر حرام بودن ورود
کافران به
مکان
های مقدس ناتمام و قابل نقد و بررسی است و چنان قوتی ندارد که بتوان از آن حرام بودن قطعی آن هم نسبت به همه
مکان
های مقدس را به دست آورد.
بنابراین، باب گفت وگو و نقد و بررسی همچنان به روی
فقه پژوهان باز است.
از آن‌جا که سخنان فقیهان بر محور (ورود کافران به
مساجد ) چرخیده است و دیگر
مکان
های مقدس را اگر متعرض شده‌اند، همانند مساجد دانسته‌اند و دلیل‌ها را نیز همان دلیل‌ها دانسته‌اند ما نیز همان روش را پیروی کرده مدار بحث را در موضوع (ورود جهانگرد غیرمسلمان به مسجدها) قرار می‌دهیم و بر این باوریم که با روشن شدن
حکم مسجدها، دیگر
مکان
های مقدس نیز تکلیفشان مشخص خواهد شد.
به امید آن‌که بتوانیم با این مایه اندک گامی در جهت روشنگری موضوع برداریم.
آیا کافران،
مشرک یا غیر مشرک، می‌توانند به مسجدها آمد و شد داشته باشند یا خیر؟ میان فقهای
اسلام اختلاف نظر است.
شیخ طوسی ، به پاره‌ای از این دیدگاه‌ها اشاره می‌کند:
(لایجوز للمشرکین دخول المسجد الحرام ولابشیئ من المساجد لابأذن ولابغیر اذن و به قال مالک و قال الشافعی لایجوز لهم ان یدخلوا المسجد الحرام بحال لاباذن الأمام ولابغیر اذنه وما عداه من المساجد لابأس ان یدخلوها بالأذن و قال: ابوحنیفه: یدخل الحرم و المسجد الحرام و کل المساجد باذن…)
بر مشرکان روا نیست به
مسجد الحرام و هیچ مسجدی، با اجازه و بدون اجازه وارد شوند.
مالک هم بر این نظر است.
شافعی می‌گوید: ورود آنان به مسجدالحرام، به هیچ روی روانیست، نه با اجازه و نه بدون اجازه، ولی به غیرمسجد الحرام با اجازه رواست.
ابوحنیفه می‌گوید: با اجازه هم به
حرم و مسجد الحرام و هم به دیگر مساجد می‌توانند وارد شوند.
شکی نیست که مقصود شیخ از واژه مشرکان، تمامی کافران است؛ زیرا در بحث
احکام اهل ذمه بیان شده است.
و در مبسوط نیز، با همین تعبیر، در بحث
احکام اهل ذمه، با شرح بیش‌تر موضوع را مطرح کرده است.
فخررازی نیز بر اختلاف نظر فقیهان
اهل سنت ، اشاره دارد:
(المسألة الخامسة: قال الشافعی (رض) الکفار یمنعون من المسجدالحرام خاصة و عند مالک: یمنعون من کل المساجد و عند ابی حنیفة لایمنعون من المسجدالحرام ولامن سائر المساجد…)
پنجمین مسأله این که: شافعی می‌گوید: کافران تنها از رفتن به مسجدالحرام بازداشته شده‌اند.
مالک می‌گوید: از تمامی مسجدها و ابی حنیفه می‌گوید: از ورود به هیچ مسجدی باز داشته نشده‌اند.
مجموعه دیدگاه
های فقیهان، بدین قرار است:
۱.هیچ غیر مسلمانی حق ورود به مسجدها را ندارد.
۲.غیر مسلمانان، تنها از ورود به
مسجدالحرام بازداشته شده است.
۳.هیچ مسجدی برای هیچ کافری، منطقه باز داشته شده نیست.
شیخ طوسی در تفسیر تبیان، دیدگاه چهارمی نیز نقل می‌کند و آن، جایز بودن ورود کافران ذمی و بردگان مسلمانان به مسجدالحرام:
(واختلفوا فی هل یجوز دخولهم المسجد الحرام بعد تلک السنة ام لا؟ فروی عن جابر بن عبداللّه و قتادة انه لا یدخله احد الا ان یکون عبداً او احداً من اهل الذّمّة….)
در اینکه آیا مشرکان می‌توانند پس از سال نهم
هجرت به مسجدالحرام وارد شوند یا نه؟ اختلاف نظر دارند.
از
جابر بن عبداللّه و قتاده روایت شده است که کسی از کافران حق ورود ندارد، مگر آن‌که اهل ذمّه باشد یا برده شخص مسلمان باشد.
درتفسیر
مجمع البیان نیز، دیدگاه پنجمی به چشم می‌خورد که ممنوع بودن ورود کافران به مسجدها، یک
حکم حکومتی است، آن هم مربوط به هنگام
حج و
عمره :
(وقیل منعهم من دخول المسجدالحرام علی طریق الولایة للموسم والعمرة.)
گفته شده ممنوع بودن ورود کافران به مسجدالحرام،
حکم حکومتی است، ویژه روزهای حج و عمره.
مشهور فقیهان
شیعه ، بر این باورند که غیرمسلمان به هیچ عنوان نمی‌تواند داخل مسجد شود.
فقیهان، در بحث جهاد، آن جا که به
احکام اهل ذمه می‌رسند، این موضوع را مطرح می‌کنند و وارد نشدن به مسجدها را به عنوان یک وظیفه‌ای که هر کافر ذمّی باید رعایت کند، بر می‌شمارند.
وقتی که کافران ذمی، که در حمایت
حکومت اسلامی می‌زیند، نتوانند به مسجدها وارد شوند، تکلیف مشرکان و
ملحدان و کافرانی که در شهرهای
کفر زندگی می‌کنند، روشن است که ممنوع بودن برای آنان شدیدتر خواهد بود.
و آنانی که در بحث
احکام مسجدها نیز به موضوع پرداخته‌اند، نظر به ممنوع بودن همه کافران از ورود به مسجدها دارند.
در هر صورت، لازم است پیش از بررسی دلیل
های این دیدگاه، نگاهی به گفتار آنانی داشته باشیم که ورود غیرمسلمانان را به مسجد، ناروا می‌دانند:
(ولا دخول مشرک فیه ذمیا
کان او غیره.)
وارد شدن
مشرک به
مسجد روانیست، ذمّی باشد یا غیرذمّی.
(… وظاهر الآیه ان الکفار انجاس لایمکنون من دخول مسجد.)
ظاهر آیه (انما المشرکون نجس) این است که کافران نجسند و اجازه ورود به هیچ مسجدی را ندارند.
(ولایجوز ان یدخلو المساجد.)
روا نیست کافران به مساجد وارد شوند.
همو:
(ولایجوز لهم دخول المساجد وان اذن لهم.)
روانیست برای کافران ورود به مساجد، هر چند با اجازه باشد.
همو:
(ویحرم علیهم دخول المساجد ولو اذن لهم.)
حرام است بر کافران ورود به مسجدها، هر چند با اجازه باشد.
ولایجوز لأحدهم دخول المسجد الحرام ولاغیره ولو اذن له مسلم.)
روانیست برای کافری ورود به مسجدالحرام و نه دیگر مسجدها، هر چند مسلمانی اجازه دهد.
شیخ طوسی درخلاف و مبسوط، محقق در شرائع، علامه در تذکرة و
صاحب جواهر و بزرگانی دیگر از فقها بر همین نظرند که ضمن بررسی دلیل‌ها، به گفتار آنان نیز خواهیم پرداخت.
از میان پیشینیان، می‌توان گفت: شیخ طوسی تنها کسی است که به دلیل
های دیدگاه خود، اشارتی دارد.
وی در خلاف، پس از نقل آرای گوناگون، می‌نویسد:
(دلیلنا قوله تعالی (یا ایها الذین آمنوا انما المشرکون نجس فلایقربوا المسجد الحرام بعد عامهم هذا…)
فحکم علیهم بالنجاسة.
واذا ثبت نجاستهم فلایجوز این یدخلوا شیئاً من المساجد لأنه لاخلاف فی ان المساجد یجب ان تجنّب النجاسات.)
دلیل ما (بر ممنوع بودن کافران از ورود به مسجدها) این سخن
خداوند است: (ای مؤمنان، مشرکان نجسند از این سال به بعد، نزدیک مسجدالحرام نشوند) خداوند آنان را
محکوم به نجاست کرده است.
وقتی ثابت شد نجسند، روا نیست وارد هیچ مسجدی شوند؛ زیرا خلافی نیست که مسجدها باید از ناپاکی‌ها به دور باشند.
استدلال شیخ در این جا بر دو پایه استوار است:
۱.کافران به
حکم آیه شریفه ناپاکند.
۲.مساجد باید از ناپاکی‌ها به دور باشند.
در مبسوط نیز، با شرح بیش تری به موضوع پرداخته است.
ابتدا مسجدها را به سه دسته تقسیم می‌کند:
مسجد الحرام ، مسجدهای
حجاز و دیگر مسجدها.
برای ممنوع بودن درآمدن به مسجدالحرام به
آیه شریفه (انما المشرکون نجس…) استدلال می‌کند و برای ممنوع بودن درآمدن به دیگر مسجدها می‌نویسد:
(لأنهم انجاس والنجاسة تمنع المساجد.)
آن گاه می‌نویسد:
(فرقی نیست بین آن‌که هدف از ورود به مسجد انجام کار روایی مانند خوردن و خوابیدن باشد، یا کار شایسته‌ای مانند شنیدن
قرآن، فراگیری دانش و حدیث.)
سپس می‌افزاید:
(اگر گروهی از کافران و مشرکان بر
امام مسلمانان وارد شدند، باید آنان را در منزل
های مسلمانان یا میهمانخانه‌ها جای دهد و اگر ناگزیر شد، می‌تواند در مسجد جای دهد، چرا که پیامبر (ص) اسرای
یهود بنی‌قریظه و
بنی‌نضیر را در
مسجد النبی جای داد، هر چند احتیاط آن است که این کار را نکند؛ زیرا این عمل
پیامبر (ص) پیش از نزول آیه شریفه (انما المشرکون نجس…) بوده است.
بنابراین، اصل استدلال در مبسوط همان استدلال در کتاب خلاف است.
افزون بر آن، در این جا
سیره پیامبر (ص) را بر جای دادن کافران درمسجد، پذیرفته، ولی از استناد به آن سرباز زده، به این دلیل که این سیره تا پیش از نازل شدن آیه شریفه بوده است.
علامه، در تذکره بیش ترین استدلال را دارد و پس ازجدا کردن مسجدالحرام از دیگر مسجدها، درباره ناروایی ورود کافران به مسجدالحرام چنین می‌نویسد:
(لایجوز لمشرک ذمی او حربی دخوله اجماعاً لقوله تعالی: فلا یقربوا المسجد الحرام بعد عامهم هذا.)
به
اجماع علما ، روا نیست مشرک، ذمی یاحربی، وارد مسجدالحرام شود به دلیل فرموده خداوند: مشرکان، از این سال به بعد، نزدیک مسجدالحرام نشوند.
وی درباره ناروایی ورود به دیگر مساجد، چنین استدلال می‌کند:
۱.احترام به
مسجد : (لأنه مسجد فلایجوز لهم الدخول کالحرم).
۲.بایستگی دور نگه داشتن مسجدها از ناپاکی‌ها: (ولقوله (ص) جنبوا مساجدکم النجاسة).
چنانکه پس از این شرح خواهیم داد، این دو دلیل، از شاخه
های استدلال به همان آیه شریفه است.
۳.
مشهور بودن ناروایی ورود کافران به مسجدها، درصدر
اسلام : (ولأن منعهم
کان مشهوراً.)
۴.همراه بودن کافران با آلودگی‌هایی چون جنابت که آنان را از ماندن درمساجد باز می‌دارد: (ولعدم انفکاکهم من حدث الجنابة و…).
۵.بستگی نداشتن آنان با مسجدها: (ولأنهم لیسوا من اهل المساجد).
۶.جلوگیری از ورود آنان به مسجدها، به گونه‌ای کوچک شمردن آنان است که ما وظیفه داریم آن را انجام دهیم: (ولأن منعهم من الدخول فیه اذلال وقد امرنا به).
و همو می‌نویسد:
(اگر سیره‌ای از پیامبر (ص) بر جای دادن کافران در مسجد ثابت شود، مربوط به صدر اسلام است.)
صاحب جواهر نیز، همانند همین دلیل‌ها را می‌آورد با این فرق که بر ناروایی ورود کافران به دیگر مسجدها، اجماع فقیهان
شیعه را نقل می‌کند:
(… کما صرح با جماعهم علیه فی المسالک بل فی المنتهی نسبته الی مذهب اهل البیت (ع).)
چنانکه در مسالک به اجماع تصریح شده، بلکه در منتهی آن را به
مذهب اهل بیت نسبت داده است.
شیخ یوسف بحرانی درحدائق، در بحث
احکام مسجدها، بر حرام بودن ورود
یهود و
نصارا به مسجدها، تنها به دو روایت استدلال می‌کند که مضمون هر دو روایت، یکی است.
بنابراین، مجموع دلیل‌هایی را که فقیهان بر ناروایی ورود کافران به مسجد اقامه کرده‌اند، می‌توان این چنین دسته بندی کرد:
۱.
کتاب .
۲.
حدیث .
۳.
اجماع .
۴.
سیره یا شهرت عملی.
۵.دیگر تأیید کننده‌ها.
فقیهان، به هنگام بحث و بررسی، بین مسجد الحرام و دیگر مسجدها جدا کرده‌اند.
هر چند در نتیجه که همان ناروایی ورود به مسجدها باشد، یکسان نظر داده‌اند، ولی در دلیل‌هایی که اقامه کرده‌اند و چگونگی استدلال فرق گذاشته‌اند.
ما نیز، به پیروی از آن بزرگان، بحث و بررسی دلیل‌ها را در دو مورد دنبال می‌کنیم:
۱.ناروایی ورود
کافران به مسجدالحرام.
۲.ناروایی ورود کافران به دیگر مسجدها.
مهم ترین دلیلی که هم فقهای شیعه و هم سنی برناروایی ورود کافران به مسجدالحرام اقامه کرده‌اند، این آیه شریفه است:
(یا ایها الذین آمنوا انما المشرکون نجس فلایقربوا المسجدالحرام بعد عامهم هذا.)
بی گمان آیه شریفه در مورد مشرکانی نازل شده است که در هنگام
حج ، برای انجام مراسم خود به مسجدالحرام می‌آمدند و در کنار آن به کار
تجارت و بازرگانی نیز می‌پرداخته‌اند، تا اینکه در ذیحجه سال نهم
هجرت علی (ع) از سوی پیامبر (ص) مأموریت می‌یابد با
ابلاغ این دستور خداوند آنان را از آمدن به مسجدالحرام و
مکه باز دارد.
بنابراین، مخاطبان اصلی آیه شریفه مشرکان و
بت پرستانی هستند که برای انجام مراسم حج، همه ساله به مکه می‌آمدند.
گستردن
حکم ناروایی ورود به مسجدالحرام، به دیگر کافران: چه از دین برگشتگان و بی دینان و چه
اهل کتاب ، نیاز به دلیل دارد، هر چندمورد مخصص نیست، ولی این بدان معنی نیست که گستردن و الغای خصوصیت نیاز به دلیل ندارد، بویژه این جا که در خود آیه شواهدی بر ویژه بودن
حکم نیز وجود دارد.
برای گسترش
حکم از مشرکان به دیگر کافران دو راه را می‌توان از سخنان فقهاء استفاده کرد:
۱.از راه گسترش درمعنای
شرک .
۲.گسترش در علت.
به بیان دیگر، با گسترش در موضوع
حکم و یا درعلّت
حکم.
به این معنی که مشرک اختصاص به بت پرستان و آنان که برای خداوند درالوهیت شریک می‌پندارند، ندارد، بلکه اهل کتاب را نیز در بر می‌گیرد.
بسیاری از فقیهان ما بر این نظرند، چه آنان که در بحث
نجس بودن اهل کتاب به این آیه تمسک می‌جویند و چه آنان که در بحث
احکام اهل ذمه ، برای ناروایی ورود اهل کتاب به مسجدالحرام به این آیه استدلال می‌جویند، همه پذیرفته‌اند که اهل کتاب مشرک هستند و حتی شماری به روشنی گفته‌اند:
(ولا دخول مشرک فیه ذمیا
کان او غیره.)
(لایجوز لمشرک ذمی او حربی دخوله اجماعاً.)
در این دو عبارت، اهل کتاب، فرد مسلّم و حتمی
مشرک ، به شمار آمده است.
شماری از فقها، نیز در مقام استدلال برآمده‌اند که چرا اهل کتاب جزء مشرکان هستند.
صاحب جواهر برای اثبات مشرک بودن اهل کتاب آیاتی را از
قرآن کریم شاهد می‌آورد:
(… او لما یشمل (المشرک) الیهود و النصاری، لقوله تعالی: (وقالت الیهود عزیر الی قوله تعالی عما یشرکون و لما یشعر به قوله تعالی لعیسی (ع) أ أنت قلت للناس اتخذونی وامی الهین، من شرکهم ایضاً ولقولهم ایضاً: (انه ثالث ثلاثة…)
شرک ، یهودی و مسیحی را در برمی‌گیرد، به دلیل این قول
خداوند : (یهود می‌گوید:
عزیر پسر خداست و مسیحی می‌گوید: مسیح فرزند خداست) تا آن‌جا که می‌فرماید: (خداوند از آنچه به او شرک می‌ورزند مبراست.) و نیز خطاب خداوند به
عیسی : (آیا تو گفته‌ای من و مادرم را دو معبود بگیرید) و این سخن مسیحیان که می‌گویند: او سوّمین سه تاست.
بنابراین تفسیر از شرک، آیه شریفه مشرکان را از ورود به مسجدالحرام مانع شده است و مشرک، هم
بت پرست را در بر می‌گیرد و هم اهل کتاب را.
نخست آن‌که آیا اهل کتاب مشرکند یا نه؟ سخنی است که همواره بین علمای
اسلام در
کلام ،
تفسیر و
فقه مطرح بوده است ومورد اختلاف نظر.
شماری از فقیهان در اینکه آنان مشرک باشند، تردید کرده‌اند.
محقق اردبیلی در بحث دلالت آیه شریفه بر
نجس بودن اهل کتاب می‌نویسد:
(فدلالته علی الکل موقوف علی اثبات کونهم جمیعاً مشرکین و هو لایخلو عن اشکالٍ.)
دلالت این دلیل بر اینکه تمامی کافران نجسند بستگی دارد بر ثابت کردن اینکه همه آنان مشرکند و چنین سخنی بی اشکال نیست.
سید احمد خوانساری در
جامع المدارک می‌نویسد:
(ونوقش بعدم صدق المشرک علی جمیع اصناف الکافر علی نحو الحقیقة.)
(در استدلال به این آیه) مناقشه شده است به اینکه مشرک حقیقی بر همه کافران صادق نیست.
امام خمینی (ره) به گونه روشن تر می‌نویسد:
(وکیف
کان لایمکن لنا اثبات الشرک لجمیع طوائفهم و مجرد القول بان عزیر ابن اللّه لایوجب الشرک.)
در هرصورت، ثابت کردن اینکه همه گروه
های کافران، مشرکند، ممکن نیست و تنها گفتن اینکه عزیر فرزند خداست سبب
شرک نمی‌شود.
دو دیگر، ما بر آن نیستیم که ببینیم حقیقت شرک چیست؟ مشرک کیست؟ این بحثی است کلامی و در جای خود ثابت شده که شرک مراتبی دارد، بدترین آن شرک در
الوهیت است، تا می‌رسد به شرک در پیروی و بندگی که به تعبیر روایات جز
معصومان و بندگان خالص خداوند، دیگر مؤمنان گرفتار آنند.
آنچه هم اکنون برای ما فهم آن مهم است، این که بدانیم آیا (مشرکین) که در
قرآن کریم در موارد بسیاری از جمله در آیه مورد بحث، به کار رفته است، نظر به فرقه و گروه خاصی دارد یا هر کسی را که به گونه‌ای بتوان مشرک گفت، در بر می‌گیرد؟
بسیاری بر این باورند که (مشرکان) در اصطلاح
قرآن کریم ، گروه بت پرستان هستند که برای خداوند در الوهیت شریک می‌پنداشته‌اند.
شاهد آن، موارد بسیاری است که خداوند (مشرکین) را درردیف دیگر کافران بیان کرده و آنان را از دیگران جدا ساخته است، از جمله:
(لم یکن الذین کفروا من اهل الکتاب والمشرکین…)
در آیه دیگر با صراحت بیش‌تر می‌فرماید:
(ان الذین آمنوا و الذین هادوا وَالصابئین والنصارى والمجوس والذین اشرکوا ان اللّه یفصل بینهم یوم القیامة.)
سید محمد موسوی عاملی در مدارک، بر همین نکته تأکید دارد:
(… اذ المتبادر من معنی الشرک من اعتقد الهاً مع الله وقد ورد فی اخبارنا ان معنی اتخاذهم الأحبار والرهبان ارباباً من دون الله امتثالهم اوامرهم و نواهیهم لا اعتقادهم انهم آلهة و ربما
کان فی الآیات المتضمّنه لعطف المشرکین علی اهل الکتاب وبالعکس بالواو اشعار بالمغایرة.)
از معنای
شرک ابتدا کسی به ذهن می‌آید که خدایی را با
خداوند متعال باور دارد.
در
اخبار آمده است: معنای اینکه مسیحیان
احبار و
رهبان را به جای خداوند ارباب خویش برگزیده بودند این است که: دستورهای آنان را پیروی می‌کردند، نه اینکه باور داشته باشند آنان خدایانند و اینکه در آیات
قرآن مشرکان و
اهل کتاب بر یکدیگر عطف گرفته می‌شود، نشانه دوگانگی معناست.
صاحب جواهر نیز، در بحث
ازدواج با
زنان اهل کتاب، آن جا که برای نادرست بودن این ازدواج به آیه شریفه (ولاتنکحوا المشرکات) استدلال می‌شود پاسخ می‌دهد که این آیه مربوط به زنان مشرک است و شرک در اصطلاح شریعت، غیر از اهل کتاب است:
(لأن المتبادر من الشرک فی اطلاق الشرع غیر اهل الکتاب، کما یؤیده عطف المشرکین علی اهل الکتاب وبالعکس فی کثیر من الآیات وهذا لاینافی اعتقادهم ما یوجب الشرک، اذ لیس الغرض نفی الشرک عنهم، بل عدم تبادره من اطلاق لفظ المشرک…)
آنچه نخست از واژه شرک در کار بردهای شریعت به
ذهن می‌آید، غیر از اهل کتاب است، گواه بر این، عطف مشرکان و اهل کتاب است بر یکدیگر، در بسیاری از
آیات قرآن .
البته این ناسازگاری ندارد با اینکه آنان چیزی را باورداشته باشند که سبب شرک باشد؛ زیرا مقصود نفی شرک از آنان نیست، بلکه مدعی نفی تبادر ذهنی است در اطلاق لفظ مشرک.
بنابراین، نمی‌توان با گسترش در معنای شرک، دیگر کافران را مصداق آیه شریفه دانست و مقصود از مشرکان در (انما المشرکون نجس…) گروه بت پرستانی هستند که هماره در
قرآن کریم ، در کنار اهل کتاب از آنان نام برده می‌شود.
آیت اللّه خویی می‌نویسد:
ان الشرک له مراتب متعدده لایخلو منها غیر المعصومین و قلیل من المؤمنین… فلامناص من ان یراد بالمشرک مرتبة خاصة و هی ما یقابل اهل الکتاب.)
شرک، مراتبی دارد که غیر از معصومان (ع) و اندکی از
مؤمنان ، دیگران از پاره‌ای مراتب آن رهایی ندارند.
پس چاره‌ای نیست جز آن‌که از شرک در این آیه، آن مرتبه خاصی مقصود باشد که نقطه مقابل اهل کتاب است.
افزون بر این، به فرض آن‌که کسی گسترش در معنای شرک را بپذیرد، باز آیه همه کافران را در برنخواهد گرفت؛ زیرا از
خدا برگشتگان و مادیگرایان و زنادقه، بی گمان از مشرکان نیستند، مگر از راه اولویت،
حکم را بگسترانیم.
به این معنی: وقتی آنانی که به خدایی اعتقاد دارند، هر چند با شریک، نتوانند وارد مسجدالحرام شوند، آنانی که به هیچ خدایی اعتقاد ندارند، به طریق اولی.
البته این اولویت نیز جای تردید دارد؛ زیرا
قرآن می‌فرماید: (ان الشرک لظلم عظیم) چیزی در زشتی به پایه شرک نمی‌رسد.
دومین راهی که برای گسترش دادن
حکم ناروایی ورود به مسجدالحرام از مشرکان به دیگر کافران وجود دارد، توجه به علتی است که در آیه شریفه برای
حکم بیان شده است.
علّت اینکه مشرک نمی‌تواند به مسجدالحرام وارد شود،
نجس بودن اوست:
(انما المشرکون نجسٌ فلایقربوا المسجدالحرام) بنابراین، هر انسانی که همانند
مشرک نجس و ناپاک باشد، نباید وارد مسجدالحرام شود، مشرک باشد یا غیر مشرک.
و چون دیگر کافران نیز، مانند مشرکان، ناپاکند، درنتیجه نمی‌توانند به مسجدالحرام وارد شوند.
آقا ضیاء در شرح تبصره بر ناروایی ورود همه کافران به مسجد الحرام در دیگرمساجد، چنین استدلال می‌کند:(ولایجوز ایضا ان یدخل الذمى فضلاً عن غیره من سائر الفرق الکفار المساجد لظهور تفریع عدم دخول المسجد الحرام فى الآیة على نجاسة المشرک الجارى فى غیرهم من اهل الذمه فضلاً عن شموله لهم لقولهم بان عزیر او المسیح ابن اللّه.)
روانیست
کافر ذمی داخل مساجد شود، چه رسد به دیگر فرقه
های کافر.
ظاهر متفرع سازی وارد شدن به مسجدالحرام بر ناپاکی مشرکان که این در ذمیان نیز وجود دارد، دلیل آن است.
افزون بر آن، واژه
شرک نیز، آنان را در برمی‌گیرد.
به خاطر این سخن آنان:
عزیر یا
مسیح فرزند خدایند.
این استدلال بر پذیرش دونکته استوار است:
۱.واژه (نجس) در
آیه کریمه، به معنای ناپاکی اصطلاحی باشد.
۲.همه کافران از نظر شرع ناپاک باشند.
و حال آن‌که هر دو نکته جای گفت وگو دارد.
نکته نخست: (نجس) در لغت به معنای پلیدی است و در شرع، به معنای چیزی است که باید از آن دوری گزید.
در اینکه کلمه (نجس) در آیه شریفه، به کدام یک از دو معنی آمده است، میان فقها و نیز مفسران اختلاف نظروجود دارد.
بسیاری بر این باورند که (نجس) در آیه شریفه، به همان معنای لغوی به کار رفته است:
حاج آقا رضا همدانی می‌نویسد:
(فلا مانع من ان یکون المراد بالنجس فی الآیة الخباثة الباطنیة والقذارة المعنویة الحاصلة بالشرک.)
بازدارنده‌ای نیست از اینکه مقصود از (
نجس ) در آیه پلیدی درونی و پلیدی معنوی باشد که نتیجه شرک است.
و اگر نگوییم واژه (نجس) در آیه تنها در همان معنای لغوی به کار رفته است، دست کم دو احتمال وجود دارد: معنی اصطلاحی و معنی لغوی و اراده هر یک از دو معنی، نیاز به نشانه دارد.
همین مشترک بودن در دو معنی و نبود نشانه بر تعیین یکی، بسیاری از فقیهان را بر آن داشته تا از استدلال به این
آیه برای نجس بودن کافران در بحث نجاست کفار صرف نظر کنند.
بلکه بالاتر، شماری مدعی آن شده‌اند که در خود آیه، نشانه‌ای بر تعیین معنی لغوی وجود دارد.
آیة اللّه خوئی می‌فرماید:
(بل الظاهر انه فی الآیة المبارکة بالمعنی اللغوی وهو القذارة…و هذا المعنی هو المناسب للمنع عن قربهم من المسجد الحرام حیث ان النجس بالمعنی المصطلح علیه لامانع من دخوله المسجدالحرام فیما اذا لم یستلزم هتکه…)
گویا (نجس)، در آیه مبارکه، به معنای لغوی است که همان پلیدی باشد….و همین معنی، مناسب با
حکم ناروایی نزدیک شدن به مسجد الحرام است؛ چرا که نجس، به معنای اصطلاحی، بازدارنده از ورود به مسجدالحرام نیست، اگر هتک آن نباشد.
و همان گونه که ایشان در بیان دیگری می‌گوید: از این آیه شریفه، نمی‌توان نجس بودن اصطلاحی مشرکان را استفاده کرد، تا چه رسد به دیگر کافران:
(فالأنصاف ان الآیة لادلالة لها علی نجاسة المشرکون فضلاً عن دلالتها علی نجاسة اهل الکتاب.)
انصاف آن است که آیه برنجس بودن مشرکان دلالت ندارد، تا چه رسد به نجس بودن
اهل کتاب .
نکته دوّم: به فرض آن‌که بپذیریم واژه (نجس) در آیه شریفه، همان معنی شرعی اصطلاحی است، ولی مگر همه کافران نجسند؟ دست کم نسبت به نجاست اهل کتاب، هماره بین فقیهان گفت وگو بوده است.
هر چند مشهور از فقهای
شیعه بر آنند که
اهل کتاب نجسند، ولی بسیاری از فقیهان عقیده به پاکی آنان دارند.
در هر صورت، بنابر دیدگاه کسانی که اهل کتاب را پاک می‌دانند، این آیه دلیل ناروایی ورود آنان به مسجد الحرام نخواهد بود.
شیخ محمد جواد مغنیه که از معتقدان به پاکی اهل کتاب است، در ذیل آیه شریفه می‌نویسد:
(اطلاق آیه شریفه که می‌گوید: نجس نباید وارد مسجدالحرام شود، هر نجسی را در بر می‌گیرد، انسان باشد یا حیوان و یا غیر این‌ها.)
آن گاه می‌نویسد:
(ونرید بالأنسان النجس، الجاحد وعابد الأوثان اما اهل الکتاب فقد اثبتنا طهارتهم.)
مقصود ما از انسان نجس، منکر خداوند و
بت پرست است، ولی اهل کتاب، پاکی آنان را پیش از این ثابت کردیم.
از ظاهر این سخن بر می‌آید که اهل کتاب، می‌توانند وارد به مسجد الحرام و هر مسجدی شوند.
بنابراین، استدلال به این آیه برای گستردن
حکم ناروایی ورود به مسجد الحرام، از مشرکان به دیگر کافران، ناتمام است و نیاز به دقت و درنگ بیش تری دارد.
دومین و آخرین دلیلی که برگسترش
حکم آورده شده،
اجماع است.
صاحب جواهر آن را به عنوان نخستین دلیل یاد کرده بود:
(فلا یجوز ان یدخلوا المسجد الحرام اجماعاً من المسلمین محصلاً و محکیاً مستفیضاً مضافاً الی قوله تعالی (انما المشرکون نجس).
روا نیست کافران وارد مسجدالحرام شوند، به اجماع به دست آمده، و فراوان حکایت شده از
مسلمانان .
افزون بر آن سخن خداوند: (مشرکان نجسند….با توجه به فرموده صاحب جواهر، شاید بتوان گفت: اجماع مهم ترین دلیل، بلکه تنها دلیل بر گستردن ناروایی ورود به
مسجدالحرام از مشرکان به دیگر کافران است، هر چند این دلیل نیز خالی از چند شبهه نیست.
زیرا:
۱.با وجود مخالفی همچون
ابوحنیفه و پیروان وی، نمی‌توان گفت اجماع مسلمانان.
۲.بر مبنای کسانی که اهل کتاب را پاک می‌دانند ورود آنان به مسجدالحرام بی مانع خواهد بود، ولی می‌توان گفت، چون در مقام
فتوا نظریه روشنی بر جایز بودن ورود اهل کتاب نیست، تنها وجود مبنی، به اجماع ضرری نخواهد زد.
۳.احتمال اینکه مدرک این اجماع، همین آیه شریفه باشد، هست.
بنابراین، اجماع مدرکی است و چنین اجماعی کاشف از دیدگاه
معصوم (ع) نیست و اعتباری ندارد.
ولی درعین حال، با توجه به موقعیت ویژه مسجدالحرام درمیان دیگر اماکن
مقدسه بخاطر داشتن
احکام فراوان مخصوص به خود، نمی‌توان به سادگی از کنار اتفاق نظرها گذشت.
بنابراین، برای ناروایی کافران از ورود به مسجدالحرام، می‌توان اجماع مسلمانان و دست کم شیعیان را دلیل دانست.
پیداست که این قسم، به لحاظ آن‌که بیش‌تر مورد ابتلاست، محور اصلی بررسی و تحقیق ما را تشکیل می‌دهد.
ولی از آن‌جا که پایه و اساس
حکم ناروایی، ابتدا از مسجد الحرام بوده، آن گاه به دیگر مساجد سریان داده شده است، بدون بررسی دلیل
های ناروایی ورود به
مسجدالحرام ، تحقیق و بررسی دلیل
های این موضوع دشوار می‌نمود.
در هر صورت، چنانکه اشاره شد، برای ناروایی ورود کافران به مساجد، دلیل‌هایی از
قرآن و
حدیث و
اجماع و… آورده‌اند که اکنون آن‌ها را نیز مورد بررسی قرار می‌دهیم.
از
قرآن کریم، همان آیه شریفه (انما المشرکون نجس…) را مورد استناد قرار داده‌اند، البته به دو گونه:
شیخ طوسی ، نجس بودن کافران را از آیه شریفه بهره می‌گیرد و آن را صغری برای یک کبرای کلی قرار می‌دهد:
(… دلیلنا قوله تعالی: (یا ایها الذین آمنوا انما المشرکون نجس…)
فحکم علیهم بالنجاسة واذا ثبت نجاستهم فلایجوزان یدخلوا شیئاً من المساجد لأنه لاخلاف فی ان المساجد یجب ان تجنّب النجاسات….)
دلیل ما این سخن
خداوند است: (انّما المشرکون نجس…) که
حکم شده به نجس بودن کافران و اگر ثابت شد ناپاکی آنان، روانیست بر هیچ مسجدی وارد شوند، چون خلافی نیست که مسجد باید از ناپاکی‌ها به دور باشد.
اینکه ایشان می‌نویسد: (
فحکم علیهم بالنجاسة) درمباحث گذشته نادرستی آن را روشن ساختیم؛ زیرا آیه شریفه نظر به نجاست بدنی مشرکان ندارد، تا چه رسد به دیگر کافران.
و اما کبری سخن ایشان که می‌نویسد: (مساجد باید از ناپاکی‌ها به دور نگهداشته شوند) مقصود چیست؟ اگر مقصود این است که
مسجد را نباید نجس کرد، سخنی است بجا و درست، ولی ورود کافر به مسجد، اگر نجس هم باشد، سبب نجس کردن مسجد نمی‌شود، اگر سرایتی در کار نباشد.
اگر مقصود آن است که حتی چیز نجس هم نباید وارد مسجد شود، درست نیست؛ زیرا دست کم، مشهور فقهاء برآنند که ورود چیز نجس به مسجد، در صورتی که نجاست، سرایت کننده نباشد که سبب نجس شدن مسجد شود، جایز است.
صاحب حدائق می‌نویسد: حتی نسبت به بردن نجاست سرایت کننده به مسجد، غیر از اجماع دلیلی نداریم؛ زیرا روایت (جنّبوا مساجدکم النجاسة) از نظر سند، ضعیف است.
البته اگر سبب هتک مسجد باشد، جایز نخواهد بود، ولی هتک مسجد، موضوع دیگری است.
گونه دیگر از استدلال به آیه شریفه، الغای خصوصیت از مسجد الحرام است به این معنی، که آنچه مشرکان را از ورود به مسجدالحرام باز می‌دارد، مسجد بودن آن است.
جایگاه والا و بالای خانه خداست که مشرک نمی‌تواند در آن وارد شود این نقطه مشترکی است میان مسجدالحرام و دیگر مساجد.
همین نقطه مشترک سبب مشترک بود آن‌ها در
حکم ناروایی ورود شده است.
شیخ
محمد حسن نجفی می‌نویسد:
(… مضافا الی مایستفاد من التفریع فی الآیة المفید للاشتراک بینه و بین غیره من المساجد ایضا خصوصا مسجد النبی (ص) وغیره من المساجد ضرورة اعتبار التعظیم فیها اجمع.)
افزون بر این، از تفریع (نرفتن به مسجد بر ناپاکی) در آیه می‌توان نقطه اشتراکی را بین مسجدالحرام و دیگر مساجد استفاده کرد، بویژه مسجدالنبی چرا که بزرگداشت همه مساجد ضروری است.
بایستگی بزرگداشت مساجد، نقطه اشتراکی است که کافران را از ورود به مساجد باز می‌دارد.
علامه نیز، بر همین نکته تکیه کرده است:
لأنه مسجد فلایجوز لهم الدخول کالحرم.
درمسجد بودن بین مسجدالحرام و دیگر مساجد، فرقی نیست و باید در
حکم ناروایی نیز یکسان باشند.
همین سخن را شیخ
محمد جواد مغنیه ، با بیان دیگری تقریر می‌کند.
وی پس از طرح این پرسش: این جمله آیه (فلا یقربوا المسجد الحرام) دلیل درستی دیدگاه شافعی است که می‌گوید: ناروایی ورود، ویژه مسجدالحرام است، می‌نویسد:
(الجواب ان: مجموع الآیه یدل علی العموم، لا علی الخصوص لأن المتبادر الی الاذهان من الآیه مجموعها ان علة المنع من الدخول هی النجاسة واحترام المسجد عنداللّه ولیس من شک ان کل مسجد هو محترم عند الله لانه منسوب الیه جلّت عظمته…)
مجموع آیه دلالت بر همگانی بودن
حکم دارد، نه خصوصی بودن آن؛ چرا که از مجموع آیه نخست چنین به ذهن می‌آید که انگیزه جلوگیری از ورود، ناپاکی و احترام مسجد در پیشگاه خداوند است.
و بدون شک، هر مسجدی در پیشگاه خداوند، محترم است، چون منسوب به اوست.
خلاصه سخن بزرگان این است که: جایگاه والا و محترم بودن مسجد، ملاک
حکم ناروایی ورود است و این ملاک، در همه مساجد، به گونه یکسان وجود دارد.
این استدلال نیز به اثبات دو نکته بستگی دارد:
۱.برای
مسجد الحرام ویژگی دیگری غیر از عنوان مسجد بودن که دخالت در
حکم ناروایی ورود داشته باشد نیست و تنها معیار این
حکم، مسجد بودن آن است.
۲.ورود کافران به مساجد، به هر انگیزه‌ای که باشد، برخلاف حفظ حرمت مساجد و
قداست شکنی است.
این که بگوییم در
حکم، ناروایی ورود، مسجدالحرام هیچ خصوصیتی ندارد، ادعایی بیش نیست.
احتمال ویژگی کافی است برای یکسان ندانستن
حکم؛ زیرا اصل،
حرام نبودن ورود است.
افزون بر اینکه شواهد فراوان وجود دارد بر ویژگی‌هایی برای مسجدالحرام که هر کدام از آن‌ها کافی است بر اختصاص
حکم به مسجد الحرام و دست کم احتمال اختصاص
حکم، از جمله:
الف.با توجه به ظاهر
آیه و شأن نزول آن، مشرکان نسبت به مسجدالحرام توجه ویژه‌ای داشته‌اند.
آنان، همه مساله روزهای
حج ، برای انجام مراسم بت پرستی و اعمال حج غیر توحیدی، به مسجدالحرام می‌آمدند و در کنار مرکز
توحید ، اعمال مشرکانه انجام می‌داده‌اند:
(ما
کان صلاتهم بالبیت الا مکاء و تصدیة.)
نماز آنان در کنار
کعبه ، جز صوت کشیدن و کف زدن نبود بنابراین،
خداوند اگر آنان را از ورود به مسجدالحرام، بازداشت، برای جلوگیری از انجام اعمال مشرکانه آنان بوده است.
آیا می‌توان این را سنجید با آن مسجدی که اگر کافری در آن پای می‌گذارد، برای شنیدن کلام خداست و سخنان مبلغان
دین و یا دیدن آثار باستانی و جلوه
های تمدن اسلامی؟
ب.در
فقه برای مسجدالحرام
احکام ویژه‌ای از
مستحب‌ها ، حرام‌ها و
مکروه‌ها بیان شده است که در دیگر مساجد جاری نیست.
به عنوان مثال، ورودِ شخص
جنب به مسجدالحرام، به هیچ روی
جایز نیست و… بنابراین، احتمال اینکه این
حکم نیز از ویژگی
های مسجدالحرام باشد، احتمالی است عقلایی و چنین احتمالی برای یکسان ندانستن
حکم کافی است.
ج.بسیاری از
علما بر این باورند که مقصود از مسجدالحرام در آیه شریفه،
حرم است.
در
قرآن کریم مورد دیگری نیز وجود دارد که مسجدالحرام گفته شده، ولی مقصود حرم است:
(سبحان الذی اسری بعبده لیلاً من المسجد الحرام.)
که مسلم
پیامبر (ص) از خانه اُم هانی به
معراج رفته است، یعنی از حرم، نه از مسجد الحرام.
ذیل همین آیه، نیز قرینه است بر اینکه مقصود از مسجدالحرام، تمامی حرم است: (وان خفتم عیلة…) ترس از تنگنای زندگی در صورتی است که مشرکان از آمدن به
مکه نیز باز داشته شده باشند.
وگرنه، ناروایی ورود به مسجدالحرام، با آمدن برای تجارت و بازرگانی به مکه، ناسازگاری ندارد.
اگر مقصود از مسجدالحرام در این آیه، حرم باشد و مشرکان از ورود به آن بازداشته شده باشند که مسجدالحرام هم جزء آن است، در این صورت، احتمال ویژه بودن
حکم، به مراتب بیش‌تر است؛ زیرا برای منطقه حرم،
احکام ویژه‌ای است که هیچ
مکان مقدسی آن
احکام را ندارد.
ورود کافران به هر انگیزه‌ای که باشد، بی احترامی به
مسجد است، سخن درستی نیست و آن را نمی‌پذیریم.
آیا در سرزمین
کفر ، جایی که تشنگان حقایق، می‌خواهند با
اسلام آشنا شوند و پیام
وحی را بشنوند و مسجد هم، تنها مرکز رسمی و جایگاهی است که
مسلمانان می‌توانند پیام خود را به دیگران برسانند، آمدن کافران به مسجد برای شنیدن پیام وحی، بی احترامی به مسجد است؟ آیا در چنین سرزمینی و در چنین شرایطی نامسلمانی به مسجد آمد، هتک مسجد شده است؟ یا آن‌که راه ندادن به چنین انسانی و دست رد به سینه او زدن، خلاف فلسفه وجودی نخستین مسجدی است که در اسلام بنا شده است؟
بنابراین، استدلال به این آیه بر ناروایی ورود کافران به همه مساجد، ناتمام است و شاید سخن علامه مجلسی اشاره به همین نکته باشد:
(فلا یقربوا المسجد الحرام…استدل به علی عدم جواز ادخال النجاسة المسجد الحرام وهو غیر بعید للتفریع وان امکن المناقشه فیه واما الأستدلال به علی عدم جواز دخلوهم شیئاً من المساجد فهو ضعیف.)
به این آیه بر ناروایی وارد کردن چیز نجس به مسجدالحرام
استدلال شده است.
دور هم نیست، هر چند جای مناقشه دارد.
امّا استدلال به آن بر ناروایی ورود کافران به هر مسجدی، ضعیف است.
آیه دیگری که شاید به آن استدلال شود، این آیه شریفه است:(ما
کان للمشرکین ان یعمروا مساجد اللّه شاهدین على انفسهم بالکفر.)
عمران در لغت به دو معنی آمده است: ساخت و ساز و
زیارت و رفت و آمد.
بنابراین، مشرکان هم از ساختن وا داشته شده‌اند و هم از زیارت و رفت و آمد به مساجد.
پاسخ: هر چند عمران، به معنای زیارت و رفت و آمد هم آمده، ولی معنای رایج و شایع آن نیست و در
قرآن کریم هر جا واژه عمران به کار رفته به معنای شایع آن آمده که ساخت و ساز باشد.
افزون بر این، بر فرض درستی این ادعا، آیه ویژه مشرکان است و بر گسترش آن به دیگر کافران، همان اشکال‌هایی است که در آیه قبل بدان اشاره شد.
شیخ طوسی ، علامه، صاحب جواهر و… که در مقام استدلال برمدعی بوده‌اند، به حدیثی در این موضوع استدلال نکرده‌اند.
تنها صاحب حدائق، دو
روایت نقل می‌کند که مضمون هر دو یکی است: یکی از
دعائم الإسلام و دیگری از
راوندی و
علامه مجلسی هر دو روایت را در بحار آورده است.
شایان یادآوردی است که صاحب حدائق، غیر از همین دو روایت، به هیچ دلیل دیگری، حتی آیه شریفه، که همگان استدلال کرده‌اند، استناد نمی‌کند:(نوادر الراوندى باسناده عن موسى بن جعفر(ع) عن آبائه قال: قال رسول اللّه(ص) لیمنعنّ احدکم مساجدکم یهودکم و نصاراکم وصبیانکم اولیمسخنّ الله تعالى قردة و خنازیر رکعاً و سجداً…)
موسی بن جعفر (ع) از پدران بزرگوارش نقل می‌کند:
رسول خدا فرمود: یهودیان، مسیحیان و کودکان را از ورود به مساجد باز دارید وگرنه خداوند به صورت بوزینگان و خوکان شما را
مسخ می‌کند.
در دعائم الاسلام نیز، به همین مضمون آمده است با افزودن کلمه (مجانینکم) بعد از (صبیانکم) این دو روایت هم، از نظر سند و هم از نظر دلالت ضعیف هستند.
در ضعف سند این دو روایت، همین بس که در هیچ کتاب فقهی مورد استناد واقع نشده‌اند.
و اما از نظر دلالت: در این دو روایت بچه
مسلمان و نیز دیوانه مسلمان مطابق روایت دعائم، در کنار
یهود و
نصارا قرار گرفته است و از آن‌جا که ورود بچه مسلمان به مسجد، بی گمان
حرام نیست، نهایت آن‌که کراهت خواهد داشت، این خود قرینه است بر اینکه جلوگیری از ورود یهود و نصارا به مسجد نیز،
واجب نخواهد بود.
و شاید نقطه اشتراک این سه دسته در
مکروه بودن ورودشان به مسجد، بی مبالاتی و بی توجهی به مسائل شرعی و رعایت نکردن پاکیزگی و تمیزی ظاهری باشد، در صورتی برای ورود بچه مسلمان، که عنوان قوی تر وجود نداشته باشد، مانند آگاه شدن از برنامه
های اسلام، تعلیم و تعلم و یادگیری مسائل عبادی که در این صورت، ورود آنان
مستحب نیز خواهد بود.
صاحب حدائق، بر این باور است که هر چند ورود
دیوانه و بچه مسلمان به مسجد مکروه است، ولی این مانع آن نیست که ورود برای یهود و نصارا به مسجد، حرام باشد؛ زیرا نهایت یک لفظ (نهی) در دو معنی به کار رفته است، معنای حقیقی (حرام بودن) و معنای مجازی (مکروه بودن) و به کار رفتن یک کلمه در دو معنی، نه تنها بدون اشکال است که مواردی در اخبار و احادیث نیز وجود دارد:
(ویکون النهی هنا مستعملاً فی التحریم والکراهة، استعمال اللفظ فی حقیقته و مجاز، کثیر فی الاخبار…)
نهی این جا، در حرام و مکروه بودن، هر دو، به کار رفته است و به کار رفتن واژه‌ای هم در معنای حقیقی و هم مجازی، در اخبار ما فراوان است.
این که یک واژه در بیش‌تر از یک مورد می‌شود به کار رود یا نه؟ از مباحث مهم اصولی است.
محققان از اصولیان بر این نظرند که استعمال یک لفظ در بیش از یک معنی جایز نیست.
افزون بر این، چنانکه اشاره خواهیم کرد، شخص پیامبر (ص) نصارا و یهود را از ورود به
مسجد النبی باز نداشته است و شواهدی از عصر پیامبر (ص) و
امامان معصوم خواهیم آورد که آنان در مسجد با یهود و نصارا و حتی از دین برگشتگان به گفت وگوی علمی پرداخته آند.
بنابراین، اشکال مهم این دو روایت، ضعف سند و دلالت آنهاست که همین نیز، سبب عمل نکردن فقیهان به آن دو شده است.
حدیث دیگری که گاه به آن استناد می‌شود این فرموده رسول گرامی اسلام است:(جنّبوا مساجدکم النجاسة.)
علامه در تذکرة آن را یکی از دلیل‌ها قرارداده است:
(ولقوله (ع) جنّبوا مساجدکم النجاسة.)
به این روایت هم نمی‌شود استناد کرد؛ زیرا:
نخست این که: سند این روایت، ضعیف است در
وسائل الشیعه چنین آمده است:
(روی جماعة من اصحابنا فی کتب الأستدلال عن النبی (ص) انه قال: جنبوا مساجدکم النجاسة.)
گروهی از اصحاب ما، در کتاب
های استدلالی خود از پیامبر (ص) روایت کرده‌اند که فرمود: مساجد خود را از ناپاکی به دور دارید.
شیخ یوسف بحرانی نیز، این حدیث را ضعیف و غیر درخور استناد دانسته است.
دو دیگر: از نظر محتوا، روایت اطلاق دارد: مسجد باید از نجاست دور نگه داشته شود، چه نجاست سرایت کننده باشد و چه نباشد.
به این اطلاق، کسی عمل نکرده است؛ چرا که دست کم مشهور فقهاء بر آنند که بردن چیز نجس به مسجد، که سبب آلوده شدن و بی احترامی به مسجد نشود، اشکالی ندارد و کافر، به فرض آن‌که نجس باشد، از آن گونه نجاست‌هایی است که سرایت کننده نیست و سبب آلوده شدن
مسجد نمی‌شود.
سه دیگر:
استدلال به این روایت، آن گاه تمام خواهد بود که نجس بودن همه کافران امر قطعی و مسلم باشد و حال آن‌که چنین نیست.
دست کم
نجس بودن
اهل کتاب از کافران مورد مناقشه است و شماری باور به پاکی آنان دارند.
سوّمین دلیلی که فقیهان بر ناروایی ورود کافران به مساجد اقامه کرده‌اند،
اجماع است.
محقق حلّی می‌نویسد:
(فلا یجوز ان یدخل المسجد الحرام اجماعاً ولا غیره من المساجد عندنا.)
علما ، همه بر این نظرند که روا نیست کافر وارد مسجدالحرام شود و همچنین دیگر مساجد، به نظر فقهای
شیعه .
محققّ حلی، تعبیر به (عندنا) دارد.
صاحب جواهر در شرح آن می‌نویسد:
(این تعبیر در تحریر و کنزالعرفان نیز آمده و مقصود از آن، جماعت
امامیه است، چنانکه در مسالک تصریح به اجماع شده و در منتهی، به
مذهب اهل بیت نسبت داده شده است.)
مقصود آن است که این اجماع، با تعبیرهای گوناگونی در سخنان فقهاء آمده و تنها در مسالک، تصریح به اجماع شده است.
(لایجوز دخول الذمی المسجد باجماع الامامیه.)
همه فقهای امامیه بر این نظرند که
کافر ذمی روا نیست وارد مسجد شود.
توجه به چند نکته، نادرستی و بی پایه بودن اجماع را می‌نمایاند:
۱.
شیخ طوسی ، نه در خلاف و نه در مبسوط، به اجماع تمسک نکرده است، با آن‌که روش ایشان، بویژه در کتاب خلاف، بر این است که به خاطر رویارویی با دیدگاه فقیهان
اهل سنت ، همانند آنان به اجماع تمسک می‌جوید، از این روی، ادعای اجماع درخلاف زیاد به چشم می‌خورد و این، سبب شده، شماری از فقهاء به اجماع
های خلاف، اعتبار زیادی نمی‌دهند و می‌گویند این‌ها اجماع
های علی القاعده‌اند.
چون شیخ برابر اهل سنت قرار داشته، می‌خواسته برابر روش خود آنان برخورد کند.
با این حال، در این موضوع نامی از اجماع فقهای شیعه به میان نمی‌آورد.
۲.بسیاری از پیشینیان، این مسأله را مطرح نکرده‌اند، تا اظهار نظر کنند، بویژه آنانی که به تعبیر
آیت اللّه بروجردی ، روششان این بوده است که مسائل را همچنانکه از معصومان (ع) می‌گرفته‌اند، دست نخورده برای ما نقل کنند، مانند:
شیخ صدوق در هدایة و مقنع،
شیخ مفید در مقنعه، شیخ طوسی در نهایه،
سلار بن عبدالعزیز در مراسم و
ابی الصلاح حلبی در کافی و… نخستین بار شیخ طوسی این مسأله را در کتاب
های استدلالی خود مطرح کرد و دیگران به پیروی از ایشان، به اجمال و تفصیل به موضوع پرداخته‌اند.بنابر این، چگونه می‌توان ادعای اجماع کرد؟
۳.
علامه مجلسی ،
ناروایی ورود
یهود و
نصارا به مسجد، به مشهور نسبت می‌دهد:
(اما منع الیهود والنصاری فهو علی الوجوب علی المشهور.)
افزون بر این، به فرض وجود چنین اجماعی، مدرک آن معلوم است.
دست کم، احتمال دارد که مدرک داشته باشد (محتمل المدرک) طبیعی است که اعتباری نخواهد داشت.
محقق اردبیلی ، پس از آن‌که ادعای اجماع مذهب اهل بیت را از (منتهی) نقل می‌کند، می‌نویسد:(والمستند فی الجملة هو الآیة.)
ممکن است مقصود ایشان از این جمله، بی توجهی به اجماع باشد و یا گوشه زدن به اینکه اجماع مدرکی است و مدرک آن هم، همان آیه شریفه است.
مشهور بودن ناروایی ورود کافران به مسجد، در صدر
اسلام شماری از فقیهان بر این باورند که ناروایی ورود کافران به مساجد در میان مسلمانان صدر اسلام، مشهور بوده است.
علامه در تذکره، این شهرت را از دلیل‌ها قرارداده و بر آن شاهدی از تاریخ ارائه داده است:
(ولأن منعهم
کان مشهوراً، دخل ابوموسی علی عمر و معه کتاب حساب عمله فقال عمر ادع الذی کتبه لیقرأه قال انه لایدخل المسجد قال ولم لایدخل؟ قال لأنه نصرانی فسکت. و هو یدل علی شهرته بینهم.)
زیرا ناروایی ورود کافران به مسجد (در صدر اسلام) مشهور بوده است.
ابوموسی با دفتر حسابرسی کارهایش بر عمر وارد می‌شود.
عمر می‌گوید: نویسنده را بگو بیاید آن را بخواند.
ابو موسی می‌گوید: او به مسجد نمی‌آید.
عمر می‌گوید: چرا؟
می‌گوید: چون مسیحی است.
عمر ساکت می‌شود.
این نشان دهنده شهرت ناروایی ورود کافران به مسجد، در میان آنان است.
بسان همین سخن را صاحب جواهر، با استناد به این قضیه تاریخی دارد و آن را شاهدی بر صدق مدعای خویش می‌داند.
صرف نظر از درستی و نادرستی این رخداد، چرا که تنها از طریق اهل سنت نقل شده است، آیا وجود یک چنین پدیده‌ای می‌تواند بیانگر شهرت
حکمی در یک زمان باشد و آیا چنین شهرتی حجیت دارد؟ افزون بر این، این شهرتی که برخاسته از یک رخداد تاریخی است، ناسازگاری دارد، با شهرت دیگری که نقل
های گوناگون از طریق شیعه و سنی پشتوانه آن است.
ما، در تاریخ به مواردی بر می‌خوریم که هم در زمان عمر و هم پیش از او، و هم پس از او، افراد مسیحی و یهودی به صورت گروهی (وفد) و فردی به
مسجدالنبی می‌آمده‌اند و پرسش
های خود را برای خلیفه مسلمانان مطرح می‌کرده‌اند و پاسخ می‌شنیده‌اند.
به طور طبیعی این موارد، درگاهِ ناسازگاری، بر آن یک مورد پیش خواهند بود.
اما دلیل‌ها و تأیید کننده‌هایی از این دست که ورود کافران به مسجد، هر چند برای شنیدن کلام
خداوند باشد، کوچک شمردن مسجد است و کوچک شمردن مسجد حرام.
و یا باز داشتن آنان از ورود به مساجد، به گونه‌ای خوار شمردن آنان است و این، چیزی است که
مسلمانان ، وظیفه دارند آن را انجام دهند.
و یا اینکه کافر اهل مسجد نیست و مسجد بستگی با کافر ندارد، تا بخواهد در آن وارد شود.
اگر ما دلیل
های محکمی برناروایی می‌داشتیم این‌ها می‌توانست تقویت کننده دیدگاه ما باشد ولی با سست بنیاد بودن دلیل‌ها، از این گونه تأیید کننده‌ها کاری ساخته نیست.
افزون بر این، این سخن، که ورود کافران به مسجد، حتی برای شنیدن پیام اسلام و توحید، کوچک شمردن مسجد است، ادعایی بیش نیست؛ زیرا هتک حرمت، یک امر عرفی است، موارد آن را عرف تعیین می‌کند و بی گمان کافری که جویای حق و حقیقت است و برای شنیدن کلام خداوند، با ادب و فروتنانه، پا در مسجد می‌گذارد، عرف آن را خوار شمردن مسجد نمی‌داند.
و نیز آیا جلوگیری از ورود کافری که می‌خواهد با اسلام آشنا شود به مسجد، این همان تحقیر خداپسندانه است؟ و یا نا دیده گرفتن عمومات دعوت و ارشاد مردم! وآنگهی اصل اینکه مقصود از تحقیر چیست؟ و بچه شکلی باید باشد جای گفت وگوست.
افزون بر این، (عن یدوهم صاغرون) اگر بپذیریم استفاده تحقیر از این آیه را، مربوط به کافران اهل ذمه است، آن هم به هنگام پرداخت ذمّه، نه کافری که در دارالحرب زندگی می‌کند.
امّا اینکه کافر اهل مسجد نیست، بسته به این است که برداشت ما از مسجد چه باشد؟ اگر ما مسجد را تنها مرکز راز و نیاز و نیایش بدانیم، طبیعی است کافر بدانجا راه ندارد، مگر برای دیدن آثار فرهنگی و هنری اسلامی، ولی اگر مسجد را افزون بر مرکز
نماز و
عبادت ، پایگاه
تبلیغ و ارشاد و
هدایت مردم نیز بدانیم، کافری که جویای حقیقت و آشنایی با اسلام است، نه تنها بی ارتباط به مسجد نیست که به مصداق این آیه شریفه:
(فبشر عبادی الذی یستمعون القول و یتبعون احسنه.)
مورد تشویق خداوند نیز هست، تا سخن حق را در هر جا و مکانی از جمله مسجد، بشنود و گزینش کند.
چنانکه اشاره شد ورود مشرکان به
مسجدالحرام ، بلکه محدوده
حرم نارواست، به نصّ آیه شریفه چه ما مشرک را نجس جسمی بدانیم، یا نجس فکری.
و اما ناروایی ورود غیرمشرکان به مسجدالحرام، مانند
اهل کتاب و از دین برگشتگان، هر چند در گسترش
حکم، چه از راه گسترش علت (نجس) و چه از راه گسترش موضوع (شرک) تردید شد، ولی وجود ادعای اجماع‌هایی که در پاره‌ای از کتاب
های فقهی آمده، گرچه این اجماع‌ها نیز، ممکن است مدرکی باشند، و نیز وجود فراوانی
احکام ویژه برای حرم و مسجدالحرام، انسان را وا می‌دارد تا جانب احتیاط را بگیرد و به این دیدگاه بگراید که ورود هر کافری به مسجدالحرام نارواست.
و اما نسبت به دیگر مساجد دلیل قانع کننده‌ای نیافتیم و همین نبود دلیل، کافی است تا
حکم به جایز بودن بدهیم؛ چرا که جایز بودن ورود، برابر با اصل است.
به بیان دیگر، عمده دلیل بر ناروایی ورود کافران به مساجد، آیه شریفه و اجماع بود، ولی دلالت این دو دلیل، در محدوده حرم و مسجدالحرام است، نه بیش از آن.
و نبود دلیل نسبت به سایر مساجد، دلیل برجواز خواهد بود؛ زیرا مقتضای اصل اولیه جواز ورود به مساجد است برای همگان، همانند دیگر جای‌ها، بویژه آن‌که اگر هدف ورود عقلایی و
شرع پسند باشد، مانند جست وجوی از حق و آشنایی با معارف اسلامی و یا تحقیق و بررسی در آثار و بناهای اسلامی.
واقعیت
های تاریخی دوران
رسالت ، نشان می‌دهد که
پیامبر اکرم (ص) پس از استقرار در مدینه و تشکیل
حکومت، در جهت ارتباط با قبیله
های خارج و داخل
مدینه و نیز صدور و گسترش اسلام تلاش فراوان کرد.
بستن قرار دادها و پیمان‌ها با گروه‌ها و قبیله‌ها از کارهای اساسی پیامبر بود.
دیدارهای پیامبر (ص) با غیر مسلمانان، چه برای آشنا کردن آنان با اسلام و چه برای بستن پیمان‌ها، بخشی از کار روزانه پیامبر (ص) بود و مرکز این دیدارها مسجدالنبی بود، هر چه بر ثبات و قوام این شجره طیبه افزوده می‌شد، توجه بیگانگان به سوی مدینه بیش‌تر می‌گردید و آنان را وا می‌داشت تا برای آشنایی با دین جدید و پیام آور آن، راهی مدینه شوند؛ از این روی هر چه زمان به جلو می‌رود، بر تعداد این دیدارها افزوه می‌شود، به گونه‌ای که سال نهم
هجرت را سال وفود (هیأت
های نمایندگی) می‌نامند و (اسطوانة الوفود) (ستون نمایندگان) که هم اکنون نام یکی از ستون
های داخل مسجد النبی است، اشاره به جایگاه خاص این دیدارها در داخل مسجد پیامبر است.
بنابراین، در اصل وجود چنین سیره‌ای جای هیچ انکار وتردیدی نیست
شیخ طوسی و دیگران، همان گونه که نقل شد اصل وجود این سیره را پذیرفته‌اند، منتهی بر این نظرند که این روش، تا پیش از نزول آیه شریفه بوده است و پس از آن، کافران از ورود به مسجد باز داشته شده‌اند.
شیخ طوسی می‌نویسد:
(… وهذا الفعل من النبی (ص)
کان فی صدر الاسلام قبل نزول الآیة…)
این کار پیامبر (ص) در صدر اسلام بوده است و پیش از نزول آیه.
علامه می‌نویسد:
(…لو سلم لکان فی صدرالاسلام.)
اگر باشد مربوط به صدر اسلام است.
شیخ
محمد حسن نجفی می‌نویسد:
(… او انه
کان قبل نزول الآیة.)
مربوط پیش از نزول آیه است.
کافرانی که به مسجد النبی وارد شده‌اند دو دسته بوده‌اند: شماری، کسانی بوده‌اند که پیامبر (ص) آنان را به عنوان اسیر یا میهمان در مسجد جای می‌داده که موارد زیادی نبوده است.
دسته دوّم که شمار آنان بسیار است، کسانی هستند که به صورت فردی یا گروهی، به عنوان نماینده قبیله‌ها (وفود) برای آشنایی با
اسلام یا بستن قرارداد و
پیمان ، به حضور پیامبر (ص) شرفیاب می‌شده‌اند.
ظاهرکلام علامه و صاحب جواهر اشاره به دسته نخست دارد؛ زیرا در تذکره (انزل…) آمده؛ یعنی پیامبر آنان را درمسجد جای داد و در جواهر (ادخال) آمده؛ یعنی پیامبر (ص) کافران را به مسجد وارد کرد.
و این مورد را هم گفته‌اند به فرض ثبوت، مربوط به صدر اسلام و پیش از نزول آیه است.
در هرصورت، با توجه به موارد بسیاری از حضور هیأت
های نمایندگی کافران به حضور پیامبر درمسجد النبی و نیز جای دادن کافران را درمسجد، بازگفته شود: (اگر ثابت شود)، (اگر بپذیریم) و… کم لطفی است.
و اما ادعای اینکه حضورکافران در
مسجدالنبی ، تا پیش از نزول آیه شریفه بوده؛ یعنی تا آخر سال نهم هجری و از آن پس، چنین چیزی اتفاق نیفتاده است، درستی و نادرستی آن را باید از تاریخ به دست آورد؛ زیرا ادعای تاریخی است و طبیعی خواهد بود که تاریخ باید ادعا را تأیید کند وگرنه نمی‌شود پذیرفت.
باید دید آیا واقعاً پیامبر و مسلمانان پس از نزول این آیه کریمه، درِ مسجد را به روی هیئت
های نمایندگی غیر مسلمانان بسته‌اند، یا آن‌که آن سیره همچنان ادامه داشته است؟
آیه شریفه: (انما المشرکون نجس…) در ذیحجه سال نهم هجرت توسط
علی بن ابی طالب (ع) در مراسم
حج بر مشرکان ابلاغ شده است، ولی آیا بر پیامبر (ص) هم در همان ماه نازل شده یا ماه پیش و… جای بحث دارد و شاید نتیجه آن ما را در شمار نمونه
های تاریخی که ارائه می‌دهیم کمک کند، ولی با توجه به بسیاری شاهد و نمونه در سال دهم هجرت به بعد، نیازی به یک چنین بحث و بررسی نیست.
نگاهی به تاریخ سال دهم و یازدهم هجرت، نشان می‌دهد که آمد و شد نمایندگان (وفود) پس از آیه شریفه، همچنان ادامه داشته است.
ابن اثیر در تاریخ خود در رخدادهای سال دهم هجرت، از سیزده هیأت نمایندگی نام می‌برد که تنها در سال دهم هجرت به مدینه آمده و به حضور پیامبر (ص) شرفیاب شده‌اند و آخرین هیأت نمایندگی وفد (نخع) است، قبیله‌ای از یمن که در نیمه
محرم سال یازدهم به حضور پیامبر رسیده‌اند.
البته در میان اینان، برخی از پیش مسلمان شده بودند و برای اظهار حمایت و وفاداری قبیله خود به مدینه می‌آمدند و شماری هم پیش می‌آمده که در خارج مسجد با پیامبر (ص) دیدار داشته‌اند، ولی بسیاری از آنان برابر معمول به مسجد می‌آمده‌اند و خدمت پیامبر (ص) می‌رسیده‌اند.
مهم ترین هیأتی که به محضر پیامبر (ص) مشرف شده، که هم
شیعه و هم
سنی آن را روایت می‌کند، هیأت نمایندگی نصارای
نجران است که در سال دهم هجرت به مدینه آمد.
در این هیأت شصت تن از علما و شخصیت
های مهم مسیحیان نجران حضور داشته‌اند.
به مسجدالنبی وارد می‌شوند و چون وقت
نماز آنان فرا می‌رسد، از پیامبر (ص) می‌خواهند تا نماز خود را در مسجدالنبی بگزارند.
پس از آن، گفت وگوها آغاز می‌شود.
پیامبر (ص) آنان را به پذیرش اسلام فرا می‌خواند.
پس از
مجادله و گفت وگوهای بسیار، نمایندگان مسیحی اظهار می‌دارند قانع نشده‌اند و پیشنهاد می‌کنند:
مباهله ای انجام شود.
پیامبر (ص) می‌پذیرد و قرار وقت مباهله را می‌گذارند که آیه ۶۱ آل عمران، اشاره به همین واقعه دارد و در منابع تاریخی وروایی تمامی داستان، جزء به جزء آمده است.
پس از رحلت پیامبر (ص) آمدن غیر مسلمانان به مدینه نیز ادامه می‌یابد از گروه
های مختلف به انگیزه
های گوناگون به صورت فردی و گروهی به مسجد پیامبر (ص) وارد می‌شدند و از خلیفه وقت پرسش‌هایی می‌کردند که به گواهی تاریخ، در بیش‌تر این موارد، خلیفه از علی (ع) می‌خواسته که به پرسش‌ها پاسخ دهد و حضرت با پاسخ
های استوار و دقیق خود شبهه‌ها را می‌زدوده و دل‌ها را نرم می‌کرده و زمینه گرایش آگاهانه آنان را به اسلام، فراهم می‌آورده است.
در کتاب
های روایی، در بخش احتجاج
های ائمه (ع) این شواهد به چشم می‌خورد، از جمله در
بحارالانوار ، در بخش احتجاج
های علی (ع)
علامه مجلسی ، این احتجاج‌ها را در چند باب قرار داده است: باب احتجاج با یهودیان، باب احتجاج با مسیحیان و… اینک چند نمونه:
۱.آمدن دو یهودی به مسجدالنبی در زمان ابی بکر و درخواست وی از علی (ع) که با آنان به گفت وگو بنشیند و به پرسش
های آنان پاسخ دهد.
۲.ورود عالمی یهودی به مسجدالنبی (ص) و درخواست وی از علی (ع) که به پرسش
های وی، پاسخ دهد.
۳.ورود عالم یهودی به مسجدالنبی و حضور در جمع صحابیان که گرداگرد عمر نشسته بودند و این پرسش که داناترین شما به
دانش پیامبر و کتاب خدا کیست؟ و معرفی علی (ع) توسط عمر به وی و گفت وگوی وی با علی (ع) در مسجد.
۴.ورود هیأت نمایندگی مسیحیان به سرپرستی یک راهب مسیحی از
روم به مدینه و حضور آنان در مسجد النبی و پرسش از
ابی بکر به عنوان خلیفه پیامبر (ص)، و معرفی وی علی (ع) را برای پاسخ به پرسش
های آنان.
۵.آمدن هیأت نمایندگی از مسیحیان نجران به همراه اسقف خود در زمان خلافت عمر برای پرداخت
جزیه و مناظره آنان با عمر و دست آخر معرفی علی (ع) برای پاسخ دادن به پرسش
های آنان.
در روزگار
خلافت علی (ع) نیز، این روش ادامه داشته است.
شیخ مفید می‌نویسد:
(اتی رأس الیهود علی بن ابی طالب عند منصرفه من وقعة نهروان و هو جالس فی مسجد الکوفه…)
هنگام بازگشت علی (ع) از
نهروان ، درحالی که در
مسجد کوفه نشسته بود از سران
یهود شخصی به خدمت آن حضرت رسید.
در این دیدار که شماری از اصحاب آن حضرت حضور داشتند، مرد یهودی پرسش‌هایی از حضرت کرد از جمله: از رنج‌ها و ایثارگری
های آن حضرت در زمان پیامبر (ص) و پس از آن پرسید که حضرت با گرمی به پرسش
های او پاسخ گفت.
در زندگی امامان معصوم (ع) یااصحاب آن بزرگواران به مواردی بر می‌خوریم که احتجاج‌ها و گفت وگوهای علمی با غیرمسلمانان درمسجد داشته‌اند، از جمله:
در احتجاج
های امام صادق (ع) با
زنادقه آمده است:
(روزی ابن ابی العوجا، در هنگام حج، با جمعی از همفکرانش درمسجدالحرام نشسته بود.
درهمان هنگام، امام صادق (ع) در میان یاران وزائران خانه خدا به بیان
احکام و تفسیر
قرآن مشغول بود.
زندیقان به ابن ابی العوجا پیشنهاد مناظره با امام صادق را دادند تا به پندار خود، امام را
محکوم و از چشم یاران بیندازد!
پذیرفت و با امام (ع) باب گفت وگو را باز کرد و
کعبه و اعمال
حج را به تمسخر گرفت و امام هم با پاسخ
های استوار، وی را رسوا ساخت.)
در صورت درستی این نقل، روشن می‌شود غیر از مشرکان نیز، به مسجدالحرام داخل می‌شده‌اند.
تأیید بر آن دیدگاهی است که ناروایی ورود به مسجدالحرام را ویژه مشرکان می‌دانست.
مفضل می‌گوید:
(روزی پس از نماز عصر، در (روضه) مسجدالنبی، مابین
قبر و
منبر نشسته بودم و در فضائل پیامبر (ص) می‌اندیشیدم که
ابن ابی العوجا وارد مسجد شد و با یکی از همفکران خود در نزدیک من نشست و سخنانی را در انکار صانع و… بر زبان راند که من از شنیدن آن به شدت ناراحت شده و بر او پرخاش کردم.در پاسخ من گفت: اگر از اصحاب
جعفر بن محمد (ع) هستی او با ما چنین رفتار نمی‌کند.داستان را به امام صادق (ع) عرض کردم، امام آنچه را لازم بود به من آموخت تا بتوانم در برخوردهای بعدی با استدلال و منطق برخورد کنم.)
از این داستان به خوبی معلوم می‌شود که ورود از دین برگشتگان و ملحدانی چون: ابن ابی العوجا به مسجدالنبی، عادی بوده است.
آنچه مفضل را بر آشفته، حضور آنان در مسجد نبوده، بلکه سخنان کفرآمیز و الحادی آنان بوده است.
این‌ها نمونه‌هایی بود از شواهد تاریخی و حدیثی بر استمرار
سیره پیامبر اکرم (ص) از زمان بنای مسجد تا زمان معصومان (ع).
ناگفته نماند که شواهد بیش از اینهاست و اگر تاریخ و احادیث از این زاویه مورد بررسی قرار بگیرند، به موارد بیش تری دست خواهیم یافت.
و در تأیید این سیره، می‌توان گفت، با اینکه موضوع مورد ابتلایی بوده، ولی هیچ حدیثی در خصوص این موضوع از ائمه (ع) نرسیده است و یا دست کم حدیثِ درخور اعتماد و اعتباری که در کتاب
های فقهی به آن استناد کرده باشند، با اینکه در منابع روایی ما،
احکام مختلفی درباره روابط با کافران، درزمینه
های گوناگون:
ازدواج ، چگونگی
معاشرت ،
دادوستد و… رسیده است.
۱.موضوع ناروایی ورود کافران به تمامی مساجد، با توجه به آن‌که دلیل معتبری نداشت، این پرسش به ذهن می‌آید که این سخن از کی و چگونه وارد مباحث فقهی شده است؟
آنچه از پاره‌ای تفاسیر و منابع فقهی
اهل سنت بر می‌آید: نخستین بار، ناروایی ورود کافران به مساجد، در زمان
عمر بن عبدالعزیز ، به عنوان یک فرمان
حکومتی صادر شده است:
(… وقال عمربن عبدالعزیز… ولا یدخل احد من الیهود و النصاری شیئاً من المساجد بحالٍ.)
عمربن عبدالعزیز گفت… هیچ کس از یهود و نصارا، نباید به هیچ مسجدی وارد شود.
قطب راوندی می‌نویسد :
(… وقال عمربن عبدالعزیز: ولایجوز ان یدخل المسجد احد من الیهود والنصاری و غیرهم من الکفار.و نحن نذهب الیه….)
عمر بن عبدالعزیز گفته است: هیچ کس از یهود و نصارا و دیگر کافران روا نیست به مسجد وارد شوند ما نیز بر آنیم.
بنابراین، دور نیست که نخستین بار به عنوان یک
حکم حکومتی عمر بن عبدالعزیز، کافران را از ورود به مساجد بازداشته باشد و پس از آن به منابع فقهی راه یافته است.
اگر چنین باشد باید شرایط زمانی عمر بن عبدالعزیز در نظرگرفته شود و اینکه چرا او چنین تصمیمی را گرفته است؟
۲.از آنچه گفته آمد، می‌توان نتیجه گرفت که
کفر ، باز دارنده از ورود به مساجد نیست و غیر مسلمان نیز می‌تواند به
مسجد وارد شود، ولی بدون شک، این بدان معنی نیست که دَرِ مسجد، بدون قاعده و برنامه به روی هر غیرمسلمان گشوده باشد.
مسجد،
مکانِ عبادت ، ارشاد وهدایت،
تبلیغ و ترویج
دین است.
انجام هر کاری که با این شأن و مقام ناسازگاری داشته باشد، در مسجد جایز نیست، حتی برای
مسلمان چه رسد به غیرمسلمان.
بنابراین، ورود غیرمسلمان به مسجد، در درجه اول باید انگیزه
شرع پسند داشته باشد، مانند: آشنایی با معارف اسلامی، شنیدن سخن
وحی و آشنایی با آداب و رسوم عبادی مسلمانان و… و یا دست کم انگیزه
های عقلایی: مانند مشاهده، آثار و تمدن اسلامی برجای مانده در بناهای مساجد.
پس باید ورود به مسجد هدف دار باشد و هدف هم
شرع پسند و عقلایی باشد با این همه، حفظ شؤون مسجد نیز لازم است.
به این معنی که از نظر پوشش و چگونگی رفت وآمد و نگهداشت ادب و احترام، رفتارها باید به گونه‌ای باشد که بی احترامی به مسجد و هتک حرمت آن نشود که در این صورت، بی گمان جایز نخواهد بود.
درباره هیأت مسیحیان نجران که به حضور
پیامبر (ص) شرفیاب شده بودند، آمده است:
(چون با لباس‌ها و علامت
های ویژه‌ای بودند، پیامبر به آنان توجهی نکرده و وقتی علّت بی توجهی را از اصحاب پیامبر جویا شدند، اصحاب گفتند: نوع لباس و پوشش شماست که پیامبر (ص) نمی‌پسندد.
نجرانی‌ها، لباس خود را تغییر دادند به حضور پیامبر رسیدند و آن حضرت آنان را پذیرفت.
دور نیست، این که پیامبر در مرتبه نخست به آنان توجهی نکرده، چگونگی پوشش و ورود متکبرانه آنان باشد که با مقام و جایگاه مسجد سازگاری نداشته است.
از گزاره
های مورد گفت وگو در فقه، ورود غیر
مسلمان به سرزمین
حجاز یا دست کم محدوده حرم (منطقه‌ای با فاصله
های مختلف تا
مسجد الحرام ) است.
دراین جا سه گزاره درخور جداسازی وجود دارد: یکی ورود به قصد سکنی گزیدن در سرزمین حجاز یا محدوده
حرم است که بسیاری از
فقهاء شیعه ، بلکه به تعبیر
صاحب جواهر اجماع آنان بر حرام بودن آن است
دیگری ورود آنان به قصد تجارت و گشت وگذار.
در این جا نسبت به محدوده حرم نیز، نظر فقهاء شیعه بر ناروایی آن است، حتی گفته‌اند اگر پیامی برای
حاکم اسلامی داشته باشد، باید مسلمانی را بفرستند به خارج از محدوده حرم، تا آن‌جا پیام را دریافت کند.
و اما نسبت به غیراز منطقه حرم، مورد اختلاف است و دست کم با اجازه
حاکم اسلام می‌تواند وارد شود، چنانکه برخی از فقهاء حتی ورود به محدوده حرم را نیز با اجازه
حاکم روا می‌دانستند.
از آن‌جا که این منطقه اکنون از مورد ابتلای ما بیرون است و بویژه آن که، آنچه مورد اتفاق
فقهاء است حرام بودن ساکن شدن است، نه گشت و گذار و جهانگردی، از طرح تفصیلی موضوع و بررسی دلیل
های آن صرف نظر می‌کنیم، هر چند عمده ترین دلیل آیه شریفه (انما المشرکون نجس…) است که بنابر آنچه گفته شد، در صورتی که مقصود از مسجد الحرام محدوده حرم باشد در این صورت مشرکان به این محدوده، حق ورود ندارند، ولی نسبت به غیر مشرکان از کافران همچنان جای بحث و گفت وگوست و همان مباحث گذشته این جا نیز جاری است و باید دانست اگر بخواهیم وارد بحث تفصیلی شویم جای بررسی دارد: که آیا ممنوعیتی وجود دارد یا نه؟ این ممنوع بودن، ویژه محدوده حرم است یا تمامی جزیرة العرب؟ مقصود از
جزیرةالعرب کجاست؟ آیا سکنی گزیدن ممنوع است یا گشت وگذار و
مسافرت و…؟
در ناروایی ورود غیرمسلمانان به
حرم امامان (ع) آیه یا روایتی نداریم، فقیهان هم یا از
حکم آن سخن نگفته‌اند و یا آن‌که به هنگام سخن از ممنوع بودن ورود
کافران به محدوده حرم
مکه ، حرم امامان (ع) را نیز همانند آن دانسته‌اند.
صاحب جواهر به دنبال نظریه حرام بودن ورود کافران به حرم می‌نویسد:
(ویحتمل إلحاق حرم الأئمّة (ع) بذلک فضلاً عن الحضرات المشرفة بل والصحن ولکن السیرة علی دخولهم بلدانهم….)
احتمال پیوست دادن حرم امامان (ع) به حرم مکه هست تا چه رسد به
رواق های شریف و صحن‌ها، ولی سیره بر ورود آنان بوده است به شهرهای اینان.
آقا ضیاء عراقی پس از نقل
روایت دعائم الاسلام ، مبنی بر ناروایی ورود کافران به منطقه حرم می‌نویسد:
(وتنقیح المناط یقتضی الحاق حرم النبی (ص) و بقیة الأئمه (ع) بل والمشاهد المعظمة، وحرم الزهراء (س) …)
تنقیح مناط (دست آوری ملاک) اقتضا دارد پیوست دادن حرم پیامبر (ص) و امامان (ع)، بلکه دیگرمشاهد بزرگ و حرم
حضرت زهرا (س) را (به حرم مکه).
باید دید مقصود ایشان از این (تنقیح مناط چیست؟ و اساساً جای تنقیح مناط هست؟
آیا با وجود ویژگی
های فراوانی که محدوده حرم
مکه دارد حتی برای
مسلمانان تا چه رسد به کافران، مانند جایز نبودن ورود بدون احرام و کندن
درخت و… می‌توان این ویژگی‌ها را نادیده گرفت و با یک ملاک و معیار احتمالی
حکمی را که برای محدوده حرم مکه آمده آن را به حرم
های دیگر نیز سریان داد؟
فقیهان ما، پیوست حرم امامان به
مسجد ها را درمسأله
حرام بودن ورود
جنب به آن، مورد تردید قرار داده‌اند،
آن هم به این دلیل که چون این
حکم برای مسجد است، شاید عنوان مسجد ویژگی داشته باشد که نتوان آن را به غیرمسجد گستراند با آن‌که همانندی حرم امامان (ع) با مسجد بیش‌تر است و امکان مشترک بودن ملاک و مناط بهتر.
وقتی در همانندی حرم امامان با مسجد تردید باشد، چگونه می‌توان حرم امامان را با حرم مکه که سرزمینی است با
احکام و آیین
های ویژه یکسان دانست.
شاید به همین خاطر است که صاحب جواهر از همانندی با تعبیر احتمال (یحتمل) یاد می‌کند و همان را نیز با وجود
سیره عملی مخالف، سست می‌کند.
بنابراین، صرف نظر از آن‌که اصل ممنوع بودن نسبت به حرم مکه نیز جای گفت وگو دارد، همانند، دانستن حرم امامان (ع) به آن حرم هیچ دلیل ندارد.
و از آنچه گفته شد
حکم پیوست حرم امامان به مسجدها نیز معلوم شد زیرا:
نخست آن‌که اصل همانندی مورد تردید و گفت وگوست.
دو دیگر براساس تحقیقی که انجام گرفت، نسبت به خود مسجدها ممنوعیتی برای ورود غیر
مسلمانان نبود تا چه رسد به حرم امامان و یا حرم
امامزادگان .
البته حفظ حرمت و رعایت مکانت و جایگاه این
مکان
های مقدس امری است ضروری و بدون تردید، باید با برنامه ریزی درست، به هنگام ورود
گردشگران وجهانگردان غیر مسلمان بر آن پای فشرد.
(۱) محمد بن یعقوب کلینی، اصول کافی، دارالتعارف، بیروت.
(۲) شیخ محمد حسن نجفی، جواهرالکلام، دار احیاء التراث العربی، بیروت.
(۳) شیخ طوسی، خلاف، مؤسسه نشر اسلامی وابسته به جامعه مدرسین قم.
(۴) شیخ طوسی، مبسوط، مرتضویه تهران.
(۵) امام فخر رازی، تفسیر کبیر، داراحیاء التراث العربی، بیروت.
(۶) شیخ طوسی، تبیان، دفتر تبلیغات اسلامی، قم.
(۷) طبرسی، مجمع البیان، دارمکتبة الحیاة، بیروت.
(۸) نظام الدین صهرشتی، اصباح الشیعة، چاپ شده در (ینابیع الفقهیه)، گردآوری علی اصغر مروارید، مؤسسه فقه الشیعه، بیروت.
(۹) قطب الدین راوندی، فقه
القرآن، چاپ شده در (ینابیع الفقهیه).
(۱۰) علامه حلّی، تبصرة المتعلمین، چاپ شد، در (ینابیع الفقهیه).
(۱۱) علامه حلّی، ارشاد الأذهان، چاپ شده در (ینابیع الفقهیه).
(۱۲) علامه حلّی، تلخیص المرام، چاپ شده در (ینابیع الفقهیه).
(۱۳)علامه حلی، تذکرة الفقهاء، چاپ سنگی.
(۱۴) محقق حلی، مختصر النافع، چاپ شده در (ینابیع الفقهیه).
(۱۵) محمد جواد مغنیه، تفسیر کاشف، دارالعلم للملایین، بیروت.
(۱۶)
مقدس اردبیلی، مجمع الفائده والبرهان، مؤسسه نشر اسلامی وابسته به جامعه مدرسین قم.
(۱۷) سید احمد خوانساری، جامع المدارک، اسماعیلیان، قم.
(۱۸) امام خمینی، کتاب الطهارة.
(۱۹) سید محمد موسوی عاملی، مدارک
الأحکام، مؤسسه آل البیت.
(۲۰) تقریرات درس آیت اللّه خویی، التنقیح، علمیه.
(۲۱) آقا ضیاء، شرح تبصره، مؤسسه نشر اسلامی وابسته، جامعه مدرسین قم.
(۲۲) محمد حسن نجفی، جواهر الکلام، داراحیاء التراث العربی، بیروت.
(۲۳) علامه مجلسی، بحارالانوار، مؤسسة الوفاء، بیروت.
(۲۴) شیخ یوسف بحرانی، حدائق الناضرة، مؤسسه نشراسلامی وابسته، به جامعه مدرسین قم.
(۲۵) محمد کاظم خراسانی، کفایة الاصول، علمیه اسلامیه، تهران.
(۲۶) محقق حلی، شرایع الاسلام، دارالأضواء، بیروت.
(۲۷) شهید ثانی، مسالک الأفهام، مؤسسه معارف اسلامی.
(۲۸) ابن سعد، طبقات الکبری، دار صادر، بیروت.
(۲۹) جعفر سبحانی، فروغ ابدیت، دفتر تبلیغات اسلامی، قم.
(۳۰) اختصاص، کنگره هزاره شیخ مفید.
(۳۱) سید محسن
حکیم، مستمسک العروة الوثقی.
برگرفته از مقاله بازدید جهانگردان غیرمسلمان از مکان‌های مقدس - مجله فقه - دفتر تبلیغات اسلامی - شماره۱۴.
