• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ایجاز

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



ایجاز، ادای مقصود با الفاظ اندک و شیوا را گویند.



«ایجاز» از مصدر «اوجز» به معنای کوتاه کردن سخن، و در اصطلاح، ادای مقصود و جمع بندی معانی مختلف در قالب الفاظی اندک، و برخوردار از رسایی و شیوایی کلام است؛ که یکی از مهم‌ترین اسلوبهای بلاغی و بدیعی قرآن است.


ایجاز بر دو قسم است:
۱. ایجاز حذف؛ ۲. ایجاز قصر.
[۴] ابو زهره محمد، معجزه بزرگ، پژوهشی در علوم قرآن، ص۳۸۹.
[۵] بستانی بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۹۵۸-۶۲۴.
[۶] بستانی بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۲۳۵.



ایجاز حذف،
ایجاز قصر.


۱. سیوطی عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۲۸۴.    
۲. سیوطی عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۱۷۹.    
۳. معرفت محمد هادی، التمهید فی علوم القرآن، ج۵، ص۴۴۹-۴۶۹.    
۴. ابو زهره محمد، معجزه بزرگ، پژوهشی در علوم قرآن، ص۳۸۹.
۵. بستانی بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۹۵۸-۶۲۴.
۶. بستانی بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۲۳۵.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ایجاز».    

رده‌های این صفحه : اسلوب بلاغی قرآن




جعبه ابزار