اَذَیٰ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَذَیٰ (به فتح الف) از مفردات
نهج البلاغه، به معنای ناپسند و ناخوشایند.
امام علی (علیه‌السلام) در مواردی نظیر: نصیحت کردن برادرش
عقیل بن ابی طالب، آزار ندادن زنان در صحنه نبرد، از این واژه استفاده نموده است.
اَذَیٰ در اصل به معنی ناخوشایند و ناپسند است.
مانند:
«اَلاَذِّیَِة وَ الاَذَی هِیَ المَکروه» فلانی مرا اذیّت کرد، یعنی دربارۀ من کار ناپسندی انجام داد.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به عقیل فرموده:
«أَتَئِنُّ مِنَ الاَذَى وَ لا أَئِنُّ مِنْ لَظىً.» «آیا ناله می‌کنی از این اذیت ولی من ناله نکنم از شعلۀ خالص آتش؟.»
و در رابطه با زنان به لشکریان فرماید:
«لا تَهيجوا النِّساءَ بِأَذىً وَ إِنْ شَتَمْنَ أَعْراضَكُمْ وَ سَبَبْنَ أُمَراءَكُمْ.» «زنان را با اذیت کردن به هیجان نیاورید هر چند که عرض شما را دشنام دهند و فرمانده‌هانتان را فحش گویند.»
مواردی از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اذی»، ص۳۶.
