اود - به فتح الف و سکون واو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَوْد (به فتح الف و سکون واو) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای سنگینی و خم شدن از سنگینی می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) از این کلمه به همین معنی در وصف
خدای تعالی استفاده نموده است.
أَوْد به معنای سنگینی می‌باشد. «آدا ودا» یعنی سنگینی کرد. این کلمه در اصل به معنی خم شدن از سنگینی است.
آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف حق تعالی فرموده‌اند: «لم یؤده خلق ما ابتدا و لا تدبیر ما ذرا و لا وقف به عجز عمّا خلق؛
خدا را سنگین نکرده و او را به زحمت نیانداخته‌اند
خلقت آنچه شروع کرده و نه
تدبیر آنچه آفریده است؛ و عاجز بودن، او را از
آفریده‌اش باز نداشته است.» همچنین است جمله: «و لم یؤده منها خلق ما خلقه و براه.»
از این ماده فقط دو مورد در «نهج البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَود»، ص۹۷.
