اندوه زنان بنی عبدالمطلب
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
با توجه به
روایات یکی از مواردی که باید در عزاداری ها رعایت شود این است که موجب نافرمانی
خداوند نشود همانطور که
امام حسین به زنان بنی عبدالمطلب فرمودند: مبادا اظهار این کار، موجب نافرمانی خدا و رسولش شود.
ابن قولویه از
جابر نقل می‌کند که
امام محمدباقر(علیه‌السّلام) فرمود: وقتی امام حسین(علیه‌السّلام) قصد خروج از
مدینه را داشت، عده‌ای از
زنان بنی
عبد المطلب اجتماع کرده، مشغول عزاداری و نوحه خوانی شدند تا اینکه امام حسین(علیه‌السّلام) نزد آنان رفت و فرمود: شما را به خدا
قسم، مبادا اظهار این کار، موجب نافرمانی خدا و رسولش شود. زنان بنی عبدالمطلب گفتند: پس گریه‌ها و نوحه‌ها را برای چه کسی نگه داریم، در حالی که امروز برای ما مانند روزی است که
رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و
علی(علیه‌السّلام) و
فاطمه(سلام‌الله‌علیهم) و رقیه و زینب و ام کلثوم (دختران پیامبر). از
دنیا رفتند. ای محبوب نیکویان از دست رفته؛
خدا ما را قربانی تو در برابر
مرگ قرار دهد. تو را به خدا قسم می‌دهیم (خود را از مرگ دور گردان) یکی از عمه‌های امام نیز
گریه کرد و به امام عرض کرد: ای حسین؛ من شنیدم که
جنیان نیز بر تو
نوحه میخواندند و می‌گفتند: کشته
سرزمین طف از
آل هاشم موجب شد که
قریش (به واسطه این عمل) ذلیل و خوار گردند.
محبوب رسول خدا تبهکار نبود، مصیبت تو بزرگ بود و بینی‌ها را برید. (فانا قتیل الطف من آل هاشم اذل رقابا من قریش فذلت ••• حبیب رسول الله لم یک فاحشا ابانت مصیبتک الانوف و جلت) (در قدیم مرسوم بوده که وقتی مصیبت بزرگی به مردم می‌رسید و عزادار می‌شدند، بعضی از آنها نوک
بینی خود را می‌بریدند. البته این عمل در
اسلام تحریم شد.) سپس (زن‌ها) اشعاری به این مضمون خواندند: بر حسین می‌گریم که آقا و سرور است و در سوگ او موها سپید می‌گردد و در
زمین زلزله می‌شود و
ماه می‌گیرد. و افق‌های
آسمان در هنگام
غروب و
سحر سرخ گشته،
خورشید شهرها غبار آلود می‌شود و همه جا تاریک می‌گردد. او پسر فاطمه است که همه مخلوقات و بشریت در مرگ او مصیبت زده هستند و شهادت او موجب خواری ما و بریده شدن سر بینی‌ها و فریب خوردن ما می‌شود. (ابکی حسینا سیدا لقتله شاب الشعر ولقتله زلزلتم ولقتله انکسف القمر واحمرت آفاق السماء من العشیة والسحر و تغبرت شمس البلاد بهم و اظلمت الکور ذاک ابن فاطمة المصاب به الخلائق والبشر اورثنا ذلا به جدع الانوف مع الغرر)
پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۴۶۸_۴۶۹.
