امه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَمَه (به فتح الف و میم) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
کنیز مملوک می‌باشد که در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بی‌ارزش بودن
دنیا بکار رفته است.
أَمَه به معنای کنیز مملوک می‌باشد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا فرموده‌اند: «و انصرفوا بقلوبکم عنها و لا یخنّن احدکم خنین الامة علی مازوی عنه منها؛
با قلوب خود از دنیا برگردید؛ کسی از شما به آنچه از دستش رفته است مانند کنیز ناله نکند.»
• «خنین» با خاء، به معنای صدای
گریه است که در بینی است.
جمع «امه» اماء است، چنان‌که آن حضرت (علیه‌السلام) در وصیت خویش فرموده است: «و من کان من امائی اللاتی اطوف علیهن لها ولد اوهی حامل فتمسک علی ولدها و هی من حظّه فان مات ولدها و هی حیّة فهی عتیقة؛
یعنی: هر کس از کنیزان من که با آن‌ها آمیزش می‌کنم، فرزندی داشته و یا حامله باشد نگاه داشته می‌شود و از ارث فرزندش آزاد می‌گردد و اگر فرزندش بمیرد باز آزاد است.»
کلمه «امه» و «اماء» مجموعا شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امه»، ص۸۲-۸۱.
