أَمَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَمَه (به فتح الف و میم) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
کنیز مملوک می‌باشد.
در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بی‌ارزش بودن
دنیا بکار رفته است.
أَمَه به معنای کنیز مملوک می‌باشد.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا فرموده‌اند:
«وَ انْصَرِفُوا بِقُلُوبِكُمْ عَنْها وَ لا يَخِنَّنَّ أَحَدُكُمْ خَنينَ الاَْمَةِ عَلى ما زُوِىَ عَنْهُ مِنْها.» «با قلوب خود از دنیا برگردید؛ کسی از شما به آن‌چه از دستش رفته است مانند کنیز ناله نکند.»
• «خنین» با خاء، به معنای صدای
گریه است که در بینی است.
جمع «امه» اماء است، چنان‌که آن حضرت (علیه‌السلام) در وصیت خویش فرموده است:
«وَ مَنْ كانَ مِنْ إِمائي ـ اللاّتي أَطوفُ عَلَيْهِنَّ ـ لَها وَلَدٌ، أَوْهِيَ حامِلٌ، فَتُمْسَكُ عَلَى وَلَدِها وَ هِيَ مِنْ حَظِّهِ، فَإِنْ ماتَ وَلَدُها وَ هِيَ حَيَّةٌ فَهِيَ عَتيقَةٌ.» یعنی: «هر کس از کنیزان من که با آن‌ها آمیزش می‌کنم، فرزندی داشته و یا حامله باشد نگاه داشته می‌شود و از ارث فرزندش آزاد می‌گردد و اگر فرزندش بمیرد باز آزاد است.»
کلمه «امه» و «اماء» مجموعا شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امه»، ص۸۲-۸۱.
