الو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَلْو (به فتح الف و سکون لام) و
أَلْی (به فتح الف و سکون لام) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای تقصیر و کوتاهی که در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به
امام مجتبی (علیه‌السلام) و
معاویه بکار رفته است.
أَلْو (بر وزن عقل) و
اَلْی به معنای تقصیر و کوتاهی، آمده است. «الا فی الامر الوا و الیا: قصّر فیه.»
این ماده از
باب افعال و
افتعال و
تفعّل چنان‌که در اقرب الموارد هست، به معنی قسم خوردن آید.
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) می‌نویسد: «و اعلم یا بنّی انّ احدا لم ینبی‌ء عن الله سبحانه کما انبا عنه الرسول - صلّی اللّه علیه و آله - فارض به رائدا و الی النجاة قائدا فانی لم آلک نصیحة؛
یعنی من در نصیحت تو کوتاهی نکردم.»
همچنین حضرت علی (علیه‌السلام) به معاویه می‌نویسد: «فانی اولی لک بالله الیّة غیر فاجرة لئن جمعتنی و ایّاک جوامع الاقدار لا ازال بباحتک حتی یحکم الله بیننا و هو خیر الحاکمین؛
یعنی: من در رابطه با تو به خدا قسم می‌خورم قسم راست، اگر پیشامدها مرا با تو روبرو کند تا آخر کار و آنچه
خدا خواهد در مقابل تو خواهم ایستاد.»
«الیّه» نیز به معنی
سوگند است. از این مادّه فقط سه مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الی»، ص۷۲.
