القاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِلْقاء (به کسر الف و سکون لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای
انداختن هر چیز است به محلی که می‌بینی، آنگاه در عرف برای هر انداختن استعمال شده است.
إِلْقاء یعنی انداختن هر چیز است به محلی که می‌بینی، آنگاه در عرف به هر انداختن اسم شده است.
(فَاَلْقی عَصاهُ فَاِذا هِیَ ثُعْبانٌ مُبِینٌ) (
موسی عصاى خود را افكند؛ ناگهان اژدهاى آشكارى شد).
(فَلَمَّا اَنْ جاءَ الْبَشِیرُ اَلْقاهُ عَلی وَجْهِهِ) (امّا هنگامى كه بشارت‌دهنده آمد، آن پيراهن را بر صورت او افكند).
که در هر دو مطلق انداختن است، و در
(وَ اَلْقَیْنا بَیْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ اِلی یَوْمِ الْقِیامَةِ) (و ما در ميان آنها تا روز
قیامت عداوت و دشمنى افكنديم)
القاء معنوی مراد است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "لقاء"، ج۶، ص۲۰۳.
